Soms krijg je ineens de wind van voren. Of je krijgt iets te horen van je baas. Of van iemand zomaar op straat. Of in een winkel. Of in een mail. Iets waarop je niet voorbereid was. Iets waarvan je denkt:
Paardon? Dit is niet rechtvaardig.
Had je dat niet eerder kunnen aankondigen?
Zag je dat zelf ook niet aankomen?
Moet dat nou echt zo grof?
Hier klopt helemaal niks van.
Je hebt gewoon geen gelijk.
Dat is helemaal niet mijn fout, maar de jouwe.
Wil je weleens niet zo onbeschoft tegen me doen?
En eigenlijk denk je dit meestal niet meteen.
Helaas denk je dat vaak pas achteraf. Als je onderweg naar huis in je auto zit. Als je er ‘s nachts van wakker ligt. Of het verhaal aan een vriendin vertelt. Dan kan je jezelf wel voor je kop slaan, dat je zo vol begrip en rustig en meegaand hebt gereageerd. Hoezo er niet meteen op los getimmerd? Of toch tenminste van repliek gediend?
Op een gegeven moment kom je erachter dat er ook altijd een volgende dag is. Dat je gewoon terug kunt gaan en kunt zeggen dat je er nog eens over nagedacht hebt en dat je er eigenlijk dit of dat van vindt.
Nou, dat begrijpen mannen dus helemaal niet. Bazen-mannen nog minder. Op eentje na, die me met gevaar voor eigen leven een keer uitlegde dat-ie dat wel begreep, ‘Want weet je wat het is met vrouwen Franska? Het zijn net koeien. Een koe heeft zeven magen en daar moet alles eerst doorheen. Op een gegeven moment komt het in de lebmaag terecht, boeren ze het weer op en gaan ze de boel nog een keer herkauwen.’
Ik noem geen namen, want ik voorspel dat deze meneer, die ooit mijn baas was, het alsnog zwaar te verduren krijgt als dit uitlekt. Het gekke is, dat je zeker op dit verhaal niet terugkomt.
Want dan bewijs je dus dat je op een koe lijkt. (in zijn ogen) En tegelijkertijd moest ik er stiekem ook wel een beetje om lachen. Eigenlijk erger nog, ik heb het nooit vergeten.
In het beste geval kun je toch denken dat die man heeft geprobeerd vrouwen te doorgronden. Al waren zijn gedachtes daarover een beetje grof uitgewerkt. In het slechtste geval zou je hem alsnog een keer op dezelfde manier te kakken willen zetten. Misschien leest-ie dit toevallig… kan-ie alvast dekking zoeken. Want wij vrouwen vergeten niets. En kunnen altijd nog ergens op terugkomen. Ook na tientallen jaren. Maak de borst maar vast nat meneer.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
