Joke belde de vrouw van haar minnaar
‘Voor jou ga ik weg bij mijn vrouw’, zei hij op een dag. Na een paar weken vroeg ik hem er nog eens naar.
‘Onze eerste ontmoeting was meteen vuurwerk. Eén blik en ik wist dat dit mijn man was. Hij keek naar me, keek heel even weg en keek toen nog een keer. ‘Zo zeg’, was alles wat hij zei terwijl hij zich aan me voorstelde. ‘Zeg dat wel.’ Het was op een receptie dat we elkaar zagen, die eerste keer. Nog geen half uur nadat we elkaar de hand hadden geschud smeerden we ‘m. Dat ging zonder woorden want we konden niet anders. Het enige wat hij wilde weten is of we een hotel nodig hadden, maar dat hadden we niet want ik woonde niet ver daarvandaan.
Alle clichés gingen op – de aantrekkingskracht tussen ons viel onmogelijk te negeren en gezond verstand bestond niet meer. Onze emoties waren bijna dierlijk, zo sterk. We praatten niet veel die eerste avond. We waren samen en deden alsof dat nooit anders was geweest. Midden in de nacht ging hij weg – naar huis nam ik aan want zijn trouwring was me opgevallen. Hij vroeg niet of hij mijn telefoonnummer mocht hebben maar zei dat ik het moest geven.
Van slapen kwam het niet meer die nacht. Het was alsof ik hem overal kon ruiken en zijn beeltenis kreeg ik niet van mijn netvlies. De volgende ochtend om tien uur, ik zat op mijn werk te dromen achter mijn bureau, belde hij al. Hij moest me zien. Dat moest ik ook. We spraken af in de lunchpauze en die avond spraken we weer af. Nog steeds spraken we weinig, zozeer gingen we op in wat ons overkwam. Het zou nog weken duren voordat we een beetje van elkaar te weten kwamen.
‘Voor jou ga ik weg bij mijn vrouw’, zei hij op een dag. Ik kon alleen maar denken dat dit logisch was en had geen enkele gedachte bij een vrouw en kinderen die de dupe zouden worden. Ik vroeg hem niet hoe het ervoor stond thuis, de volgende keren dat we elkaar zagen, want ik wist zeker dat hij binnenkort met een koffertje op de stoep zou staan. Maar ik vergiste me, want die dag kwam niet. Na een paar weken begon ik er toch maar eens over. Hij deed ontwijkend. Ik werd verschrikkelijk onrustig. Panisch bijna. En ik vroeg door, werd boos, werd hysterisch en toen ging hij weg. Liet hij me nu zitten? De volgende dag hoorde ik niks en de dagen daarna negeerde hij mijn telefoontjes.
En toen deed ik wat ik nooit zou doen. Ik belde naar zijn huis. Overdag als hij er niet zou zijn. Ik vertelde zijn vrouw het hele verhaal. Ongezouten en ongeveer zonder adem te halen. Ze bleef stil, ik hoorde op een gegeven moment alleen een ingehouden snik. Het was alsof die me tot zinnen bracht. Ik stamelde nog iets van sorry en hing toen op. Er zijn weinig dingen waar ik me in mijn leven meer voor heb geschaamd en waar ik meer spijt van heb gehad. Deze vrouw trof namelijk geen blaam. Ik had haar alleen maar gebruikt om hem te raken.’
Jokes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
