Het vriendinnenweekend
Yolanda en haar buurtvriendinnen spreken af om een weekendje weg te gaan. Maar eenmaal in Parijs is het lang niet zo gezellig als verwacht…
‘Al jaren ben ik bevriend met twee vrouwen uit de buurt. We pasten op elkaars kinderen en letten op de plantjes van de ander als die op vakantie was. Eens in de maand drinken Bianca, Monique en ik koffie bij elkaar, dat is altijd heel gezellig en dan lachen we heel wat af.
Tijdens een van die koffieochtendjes bedachten we hoe leuk het zou zijn om eens een weekendje met elkaar weg te gaan. We maakten allerlei plannetjes van een nachtje Maastricht tot een weekje naar de zon. Uiteindelijk kwamen we uit op een lang weekend Parijs. Omdat Bianca het door omstandigheden financieel wat lastiger had, zouden we het niet te duur maken en in een goedkoop hotelletje slapen. Monique en ik zouden ons dan een beetje aanpassen aan haar budget.
Parijs is best een dure stad en dus zocht ik naar betaalbare hotelkamers. Maar iedere keer als ik iets voorstelde had Bianca er wel iets op aan te merken. De kamers waren nog steeds te duur of het was te ver uit het centrum. Uiteindelijk boekte ik een kamer met een tweepersoonsbed en een slaapbank in een buitenwijk van de stad. We zouden dan wel wat langer met de metro moeten reizen, maar het was nu eenmaal de wens van Bianca om het niet te duur te maken en daar moest ik rekening mee houden.
Op de website zag de kamer er best mooi uit maar eenmaal aangekomen was het erg klein en niet al te schoon. Het tweepersoonsbed was een twijfelaar en zonder blikken of blozen zei Bianca dat dit toch niet echt als vakantie voelde. Ik hield wijselijk mijn mond maar ik zag Monique zich al verbijten. Wij hadden ook liever in een romantisch hotelletje midden in de stad gezeten maar toen ik dat wilde boeken was Bianca heel stellig dat ze niet te veel wilde betalen.
Uiteindelijk werd het niet het vriendinnenweekend waar ik op hoopte. Als Monique en ik op een terrasje wilden gaan zitten keek Bianca eerst op de kaart of het niet te duur was. Een kopje koffie kon wat haar betreft nog net, maar ergens lekker lunchen was haar veel te duur. Dus kochten we maar een paar croissants bij een bakker en gingen we picknicken in het park. Bianca had ook geen zin om te betalen voor een toegangskaartje voor het Louvre. Het was veel te druk in het museum en daardoor had het volgens haar geen zin om veel geld te betalen, omdat je de Mona Lisa toch niet kon zien.
Ook hier gaven Monique en ik Bianca haar zin. Ik zocht op internet naar een leuke wandeling en zo zagen we ook veel van de stad. Maar ‘s avonds wilden Monique en ik toch echt wel in een gezellig restaurantje eten. Maar ook hier had Bianca zo haar bedenkingen bij. Ze vond de prijzen veel te hoog en drong erop aan dat we dan maar ergens een broodje shoarma kochten. Dat was voor Monique en mij de druppel.
We kregen een onaangename discussie, want had Bianca dan niet beter eerder kunnen zeggen dat ze eigenlijk geen geld had voor een weekendje weg? Dan hadden we ook gewoon een dagje Amsterdam kunnen doen. Nu baalden Monique en ik omdat we werkelijk niets konden doen van de dingen waar we ons eigenlijk zo op verheugd hadden.
En dan had Bianca ook nog volop commentaar op de ranzige hotelkamer waar we nu eenmaal sliepen omdat zij niet meer wilde betalen. En waarom wilde zij niet in de twijfelaar liggen? Zogenaamd omdat ze een lastige slaper was, maar Monique en ik wisten wel beter. Ze had gewoon geen zin om in een krap bed tegen haar buurvouw aan te liggen.
De volgende dag verliep bijzonder stroef, bovendien regende het onafgebroken. Ik was dolblij toen ik in Nederland weer uit de trein stapte en naar mijn eigen huis kon. Van de koffieochtendjes met z’n drieën is daarna niet veel meer terecht gekomen en de vriendschap tussen ons drieën is behoorlijk bekoeld. Monique en ik vonden het toch wel heel vervelend dat Bianca zelf niets geregeld had en wel alles bepaalde. We hebben afgesproken dat we volgend jaar een nieuwe poging wagen voor een vriendinnenweekend, maar dan met z’n tweeën… zonder Bianca.’
