Franska.nl

Vroeger, in de tijd van de bakelieten telefoon die in de keuken hing, was ik er ook al heel erg goed in. In ellenlange, oeverloze gesprekken met vriendinnen over alles en niks. Zittend op het aanrecht heb ik zo uren en uren volgekletst en ik zou me werkelijk niet één gesprek meer kunnen herinneren. Niet één dingetje terug kunnen halen dat er echt toe deed. Om de paar minuten brulde mijn vader dat ik moest ophangen en om de paar minuten zei ik ‘nog heel even’.

Hij begreep het echt niet. Waar wij het allemaal over hadden en waarom er nooit een einde aan die verhalen kwam en waar we telkens wéér een nieuw verhaal vandaan haalden. We hadden elkaar vandaag op school toch ook al gezien? Daar hadden we toch ook al kunnen bijpraten? En trouwens, wat viel er nog bij te praten als je elkaar sowieso ook al elke dag van de week zag? Zoveel gebeurde er toch ook weer niet?

Toen mijn man net in ons leven was, kwam hij op een ochtend onderweg naar zijn werk bij de voordeur mijn dochter tegen. Die kwam met de telefoon aan haar oor geplakt net thuis van een nachtje stappen met haar vriendinnen. Hij begreep het echt niet. Een hele nacht met elkaar onderweg zijn geweest en nu nog samen aan de telefoon en de grootste lol hebben? ‘Maar waar hebben ze het dan toch over?’ Ik zei dat ik geen idee had en dat dat er ook niks toe deed.

Want vriendinnen praten over van alles en nog wat en als het over niks gaat kan dat ook al leuk genoeg zijn. Vriendinnen zijn nu eenmaal heel erg goed in samen een boom opzetten. Vriendinnen houden ervan om te kletsen, te keuvelen en te teuten. Vriendinnen bellen elkaar om te vragen wat ze aantrekken vanavond, wat ze te eten gaan maken straks, voor een goed idee voor een cadeautje voor vaderdag, voor een recept voor een kaasfondue en voor het adres van een restaurant.

En ja, als ze elkaar dan toch aan de telefoon hebben, dan komt van het een het ander en voor je het weet is er zo alweer een half uur voorbij.

Dat is zoals het is en dat is te leuk om uit te leggen of te willen begrijpen.