Vragen waar ik geen antwoorden op heb
Dewi en haar vriend gaan na een stormachtige relatie uit elkaar. Maar dan is er toch nog die ene kus…
‘Als ik om me heen kijk in de woonkamer zie ik overal dozen staan. De planken in de boekenkast zijn al half leeggehaald en er hangen nog maar een paar fotolijstjes aan de muur. Ik moet kiezen welke ik wel inpak en welke ik hier laat hangen.
Ronnie en ik moeten onze herinneringen verdelen nu we toch hebben besloten om na tien jaar uit elkaar te gaan. Het ging gewoon niet meer. We halen het slechtste in elkaar naar boven en dat is niet goed voor Luuk, ons zoontje van drie.
Hoe anders was het toen ik Ronnie tien jaar geleden leerde kennen. Een mooie jongen die me meteen opviel toen ik voor het eerst naar de sportschool kwam waar hij instructeur was.
Toen we voor het eerst samen uitgingen was er geen houden meer aan. Hij bleef bij me slapen en is eigenlijk nooit meer weggegaan. We hadden een heerlijk leven samen. We maakten mooie reizen, gingen veel uit en we konden gewoon niet van elkaar afblijven. Er zat altijd een enorme aantrekkingskracht tussen ons.
Drie jaar geleden werd onze zoon geboren, maar Luuk bleek een huilbaby, wat heel veel energie kostte. Een lastig eerste jaar volgde, want Ronnie had al zijn tijd en aandacht nodig voor het opzetten van zijn eigen sportschool. De zorg voor ons zoontje kwam daardoor volledig op mij neer en ik voelde me daar heel erg alleen in staan. Ik kon Luuk maar niet troosten en dat vond ik verschrikkelijk. Hoe kon ik zo falen als moeder? Ik sliep haast niet meer en was kribbig. Als Ronnie me aanraakte verstijfde ik, mijn hoofd stond helemaal niet meer naar seks, ik wilde alleen maar overleven.
En toen kwam corona. De sportschool is maanden dicht geweest waardoor Ronnie niets verdiende. De spanning liep zo hoog op in huis. Een huilbaby, geldzorgen en de ruzies die Ronnie en ik bijna dagelijks hadden braken me op. Ik wilde niet meer zo verder maar we konden elkaar gewoon niet meer bereiken.
Omwille van de rust voor onze zoon besloten we uit elkaar te gaan. Ronnie en ik hebben nog een paar maanden samen het huis gedeeld, hij sliep op zolder en ik in onze oude slaapkamer. Nu de spanning weg was ging het eigenlijk best goed. We gingen allebei weer daten en zo leerde hij zijn nieuwe vriendin kennen.
Hoewel ik heus wel weet dat het beter voor ons is om uit elkaar te gaan vind ik het toch erg verwarrend dat Ronnie een nieuwe liefde heeft. Als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik gewoon jaloers ben. Twee maanden geleden vroeg ik of hij met me mee wilde eten. Ik stond toch te koken en had genoeg voor twee. Het was heel fijn om weer eens zo met hem samen te zijn. Toen hij aan het eind van de avond naar zijn kamer ging gaf hij me zomaar uit het niets een kus. Van het een kwam het ander en we belandden in bed.
Na een hartstochtelijke nacht wisten we de volgende ochtend niet wat we met deze situatie aanmoesten. Ronnie had met zijn vriendin afgesproken en vertrok zonder al te veel te zeggen. Ik was heel erg in de war maar besloot meteen dat ik het los moest laten. Dit was eenmalig. Geen seks met je ex, dat is wel het domste wat je kunt doen. Gelukkig vond ik snel daarna een nieuw huisje waar ik gisteren de sleutel van kreeg. Ik wilde zo snel mogelijk verhuizen, dat is beter voor iedereen.
En nu ben ik overtijd. Al zeven dagen. Ik voel dat er iets in mijn lichaam aan het veranderen is.
Hoe hard ik ook probeer te negeren wat er met me aan de hand is, ik weet het. Ik voel het. Maar wat moet ik doen? Niks zeggen en abortus plegen? Daar hoeft nooit iemand achter te komen. Of moet ik mijn ex op de hoogte stellen dat ik zwanger ben? Dan weet zijn vriendin ook meteen wat er tussen ons is voorgevallen.
Maar wat nou als Ronnie dit kindje niet wil? Moet ik het dan alsnog weg laten halen? Kan ik een tweede kind erbij wel aan, ben ik sterk genoeg om dit in mijn eentje te doen? En wat wordt de rol van Ronnie? Hij is niet meer mijn partner maar wel de vader van dit kindje, een vader die het verdient. Duizend vragen dwarrelen door mijn hoofd, vragen waar ik geen antwoorden op heb en dat maakt dat ik me alleen maar ellendig voel. In plaats van een roze wolk voelt de toekomst als een koud groot zwart gat en ik heb werkelijk geen idee hoe ik dat op moet lossen.’
