Vossius Gymnasium elitair?
Vorige week vertelde ik over het gymnasium in Amsterdam (Vossius) waar ik op zat en waar de rector mijlenver af stond van de leerlingen.
Dat gold trouwens ook voor de meeste leraren.
Onze geschiedenisleraar was een uitzondering, hij vertelde veel over zijn zoons en zijn vrije tijd. Ik kan me nog goed herinneren dat wij op een dag vroegen of leraren elkaar bij de voornaam noemden (natuurlijk, behalve de rector). Hij noemde zelfs de voornaam van enkele van zijn collega’s. Dat was voor ons een openbaring. Vanzelfsprekend hadden wij wel vermoed dat ook leraren (sorry, docenten) mensen van vlees en bloed waren, maar dat zij echt een voornaam hadden en daarnaar luisterden, hield ons de rest van de dag bezig.
Ja, het Vossius Gymnasium was een elitaire school, met rare streken. Zo werd ons meermalen duidelijk gemaakt dat beroemde schrijvers als Gerard Reve en Harry Mulisch op het Vossius hun opleiding hadden genoten. Wat er nooit bij werd verteld is dat Reve na vier jaar en Harry Mulisch na, ik meen, slechts drie jaar de school zonder diploma hadden verlaten.
Reve vertelt over zijn schooltijd in zijn roman Moeder en Zoon.
Een ander bizar voorbeeld overkwam een van mijn beste vrienden – ik had twee beste vrienden en één van beide zat bij mij in de klas. Hij, Cor, was in de Amsterdamse Jordaan geboren, hetgeen je aan zijn ouders goed kon horen en soms ook nog aan Cor zelf. Hij had het geluk dat hij in de zesde klas van de lagere school les kreeg van mijn moeder. Zij had snel door dat Cor erg goed kon leren en adviseerde het gymnasium.
Toen Cor en ik in de tweede klas zaten, belde Cors moeder in paniek op. De lerares Grieks had haar gebeld met de mededeling dat hun zoon weliswaar goed kon leren, maar dat hij gezien zijn achtergrond (en accent) niet op het Vossius thuis hoorde.
Mijn moeder kende als juf van de zesde klas van de meeste scholen wel een of meer directieleden. Zij heeft meteen de conrector gebeld, hem boos tot zeer boos het verhaal verteld. De conrector vertelde dat dit een éénvrouwsactie van deze lerares was en beloofde het in orde te maken.
Dat deed hij, maar bijzonder is dat er vervolgens nooit meer over gepraat werd, alsof het nooit gebeurd was. Geen excuus dus. Cor is wel geslaagd.
Niet alles was vroeger beter, zeker niet. Maar zo’n immense afstand tussen leerling en leraar is gelukkig verdwenen. Er zijn zelfs scholen waar toegegeven wordt dat leraren fouten kunnen maken. Vooruitgang bestaat.
Door: Rob Versteeg
