Volwassen kinderen maar nog steeds voor de tv tijdens de intocht
Geen hulpsinterklaas, maar de enige echte (al is dat voor mij nog altijd Bram van der Vlugt). En al zijn mijn kinderen allang volwassen, ik zit ieder jaar weer voor de buis.
Ik wil weten wat er dit jaar misgaat, of Dieuwertje niet in de stress raakt en welke stiekeme volwassen grapjes Sint er tussendoor gooit. En of er nu zwarte, paarse of roetveegpieten rondlopen, voor kinderen blijft de magie van de Sint altijd hetzelfde. Het brengt een heleboel mooie herinneringen terug. Hoe spannend ik het zelf vond als kind. Ik werd altijd overladen met cadeautjes (enig kind hè…). Toen ik wat groter werd, kreeg ik door dat mijn buurman jaarlijks Sinterklaas was. Dat vond ik altijd een beetje eng: ik wist dat het de buurman was, maar hij zag eruit en klonk nog steeds als Sinterklaas. Hij kwam dan in vol ornaat bij ons binnen, na een bezoek aan een school of bedrijf, zette zijn mijter af en begon te borrelen. Doodeng.
En natuurlijk de herinneringen aan mijn eigen kinderen. Aan de verhaaltjes die ik voorlas, de liedjes die ze ’s avonds zongen, in pyjamaatjes, hopend dat Sint hen hoorde. En aan de blije gezichtjes als er de volgende ochtend iets in hun schoen lag. De spanning, vanaf het moment dat dat eerste dikke speelgoedboek binnenviel. Hoe vaak stonden we niet kleumend van de kou op de stoomboot te wachten, mutsje op, wantjes aan, om toch maar zeker te weten dat hij Bergen op Zoom niet oversloeg. En op 5 december gingen we na het avondeten altijd een rondje wandelen, om te kijken of de pieten al ergens over de daken liepen. Die zagen we nooit, maar bij terugkomst lag er (verrassing!) altijd een stapel pakjes te wachten.
Mijn kleindochter van anderhalf is nog een beetje klein om het sinterklaasverhaal te begrijpen, maar ik kijk nu al uit naar volgend jaar, als ze het echt gaat meemaken. Een beetje anders dan dertig jaar geleden, toen haar mama nog klein was. Er zijn andere pieten, andere liedjes, voor cadeaus kun je een online-lijstje aanmaken, maar de pepernoten zijn er nog, evenals de spanning en de verwondering. Binnenkort mag ik het allemaal weer opnieuw meemaken door de ogen van zo’n kleintje, maar tot die tijd kruip ik gewoon samen met mijn Rob voor de tv, om als een klein kind te genieten.
