Vliegangst. En toch steeds weer instappen
Waar ik allemaal niet bang voor ben… Slingerwegen in bergen, zelf brommer rijden, paadjes langs afgronden, ritjes in een reuzenrad of luchtballon. En ja. Ook nog vliegen. Brrr. Verder gaat het wel, hoor. Maar eigenlijk komt het natuurlijk allemaal op hetzelfde neer. Het moet niet te hard gaan, ik wil het graag zelf in de hand hebben en ik sta het liefst met beide benen op de grond. Hoe moeilijk kan het zijn?
Maar ja… weinig tijd en toch alles willen zien en overal naartoe willen. Dan stap je automatisch zo nu en dan in een vliegtuig. Lopen of rijden is niet in alle gevallen een optie. In het vliegtuig zorg ik altijd dat ik het bij opstijgen en landen vreselijk druk heb met een tijdschrift. Kwam laatst wel een steward zeggen dat ik het tijdschrift weg moest leggen bij het opstijgen. Ik vroeg waar dat voor was. Hij: ‘Mevrouw, we willen dat u het opstijgen bewust meemaakt.’ Nou jaaaa! Kierewiet! Zulke onzinkoek had ik nog nooit gehoord, maar ik doe maar weer braaf wat me opgedragen wordt. Liever dan eruit gezet worden.
Ik weet het ook altijd zo te ritselen dat ik bij het gangpad zit
Ik weet het ook altijd zo te ritselen dat ik bij het gangpad zit. Toch MOET ik, als ik in een vliegtuig naar Milaan zit, naar die prachtige Alpen met sneeuw kijken. En foto’s maken. Prachtig! Was ik weer een keer mee bezig toen ik me ineens bedacht: wat als we hier nu neerstorten, dan zit je daar op zo’n berg en dan… dan vinden ze je helemaal niet. Valt bijna niet te komen met al die sneeuw en tussen al die toppen. Niet aan denken, niet aan denken. Gewoon kijken en hersens uitzetten, Stuy! En trouwens, we zijn zo in Milaan! Dus het duurt niet lang meer. Je bent over die Alpen en hup, naar beneden, landen op Linate en weg. De stad in. Lekker bordje pasta bij Trattoria Bagutta. Leve de voorpret!
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
