In 10 minuten verscheuren ze een hele impala
Wieke: Ze zijn heel bijzonder en worden zelfs met uitsterven bedreigd. Maar bij ons wonen ze zo ongeveer om de hoek. Bij wijze van spreken. En af en toe gaan we kijken.
Ik kan het niet laten, ik moet even iets vertellen over wilde honden (painted dogs). Een vrij onbekende diersoort die met uitsterven wordt bedreigd, maar in onze buurt (twee uur rijden verderop) waren ze er ineens en ze zijn gebleven. Waarschijnlijk omdat het voedselaanbod groot is. Toen we ze voor het eerst zagen in het wildparadijs South Luangwa, werd onze gids hysterisch. ‘Zo veel foto’s maken als je kunt, je ziet ze hierna nóóit meer!’ riep hij. Met z’n tienen holden ze over het veld waar ze net een impala hadden gescoord. 65% van hun jachtpogingen lukt. Dat krijgen andere roofdieren niet voor elkaar (35%). Wilde honden zien kans om een impala binnen tien minuten te demonteren. Eentje liep met de kop in de bek. Daar vechten ze niet om, want het voedsel wordt meegenomen. Het zijn sociale dieren.
Hebben jullie al gegeten? Nee? Doe nog maar even niet dan. De honden schrokken het vlees met grote brokken tegelijk naar binnen. Dat wordt naar het echtpaar met de kleintjes gebracht en daar boeren ze het weer op. In een roedel van wilde honden is er één setje dat zorgt voor nakomelingen. De anderen zorgen voor de voedselaanvoer en bewaken de ‘den’ waar moeder met de pupjes ligt.
Ook zo mooi: is er een zwak of oud dier, dan wordt hij verzorgd door de andere honden. Zijn de kleintjes groot genoeg, dan trekt de roedel verder. Een afstand van 40 kilometer per dag is normaal. Daarom zijn ze lastig te vinden. Maar nu houden ze zich al drie jaar in ‘ons’ gebied op. Een maand geleden liepen ze om onze auto heen, snuffelden eraan en plasten uitbundig tegen de banden.
Ik vraag me altijd af of je er een huishond van zou kunnen maken en of Kwacha en Ngwee (onze honden) zich ooit staande zouden kunnen houden binnen zo’n wilde groep. Het is een prachtig gezicht, om de troep te zien rennen door de bush. Dat tafereel ademt vrijheid. Maar worden ze ziek, dan gaan ze meestal dood en niemand is natuurlijk gevaccineerd tegen rabiës. De meeste Zambiaanse huishonden ook niet trouwens. Niemand heeft 15 kwacha’s voor een vaccinatie over. Nu wacht ik op de pupjes van de wilde honden, die waarschijnlijk al geboren zijn. Over drie weken gaan we weer. Wie weet! Tot die tijd knuffel ik onze eigen roedel maar.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
