Bij wie kan ik me beter laten gaan dan bij mijn bloedeigen zus?
Een tijdje nogal hulpbehoevend zijn, bracht Caroline tot een inzicht waar ze de rest van haar leven plezier van denkt te zullen hebben.
‘Vind je het heel erg om mij niet als schietschijf te gebruiken?’ Mijn zus is even niet blij met me. Ik voel namelijk de dringende behoefte om me als een onredelijk dreinende kleuter te gedragen en bij wie kan ik me beter laten gaan dan bij haar, mijn bloedeigen zus? Niet dus. Mokkend houd ik me in. Beetje boos ben ik ook wel. Beseft ze niet hoe zwaar ik het heb, dan moet ze er toch gewoon voor me zijn?
Een tijdje nogal hulpbehoevend zijn is heel leerzaam. Heb ik dit jaar ondervonden. Ik was ziek. Borstkanker. Niet schrikken, gewoon verder lezen, wat ik te vertellen heb, is niet eng. Het was een pittige periode waarin ik gelukkig omringd werd met goede zorgen en geweldige vrienden. Meer dan ik me ooit had durven wensen. Toch voelde ik me vaak ontzettend alleen. Alle aandacht deed niets af aan de eenzame toestand waarin ik me bevond. Ik had behoefte aan dingen die ik niet kreeg, ook al had ik soms zelf geen idee wat, dus hoe moest een ander dat dan weten?
Op de bank hangend kwam er zowaar wat wijsheid tot me
Mijn zus vergezelde me bij vrijwel ieder ziekenhuisbezoek. Ze was mijn verstand, als het mijne me zo nu en dan in de steek liet. Goud waard. Maar als ik mijn pestbuien op haar af wilde reageren, kwam ik van een kouwe kermis thuis.
De man van wie ik hou (we hebben geen ‘verkering’) nam me, als ik me maar even iets beter voelde, mee uit wandelen. Hij beminde mijn gehavende lichaam alsof er niets met me aan de hand was. Hij was er zeker niet altijd als ik er behoefte aan had, dagelijks voor me zorgen deed hij niet, maar áls hij er was, voelde ik me mooi en geliefd. Nog steeds. Goud waard.
Dagenlang apathisch op de bank liggend had ik alle tijd om na te denken over de ‘mantelzorgers’ die aan me voorbijtrokken en wat ik wel of niet nodig had. En er kwam zowaar wat wijsheid tot me, namelijk dit: als mensen je niet precies geven waar je behoefte aan hebt, betekent dat helemaal niet dat ze je niet alles geven wat ze te bieden hebben. Daar kun je op twee manieren op reageren: verongelijkt stampvoeten omdat je niet krijgt wat je zou willen of waarderen wat ze je wél geven. Dat laatste maakt het leven vele malen prettiger heb ik gemerkt. Ook als je niet ziek bent. Sterker nog: de dreinende kleuter in me houdt zich sinds deze ontdekking gedeisd. Precies waar ik behoefte aan had.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
