Verdwijnen in Black Friday
Mijn mail geeft een rood eentje aan. Zonder verstandig na te denken klik ik de inbox open en verschijnt er een exclusief-voor-mij-alleen-mag-je-niet-missen aanbod en daar ga ik weer.
Ik scroll en ik scroll en ik kijk en vergelijk, terwijl ik mezelf pas nog beloofde dat ik er niet aan zou doen. Black Friday probeert me aan alle kanten te pakken te nemen en ik verdwijn elke dag een stukje meer.
Maandagavond lag ik in bed met de Bijenkorf, dinsdagochtend werd ik nog voor het opstaan wakker met Farfetch en ’s avonds op de bank deed ik een uitstapje naar Omoda, Zalando én Paul Warmer. Ik vulde minstens vijftien keer mijn mandje, om ‘m daarna weer vijftien keer te legen. Net op nippertje, want ik klikte al bijna als vanzelfsprekend op mijn PayPal-icoontje om af te rekenen. Maar ik heb mezelf iets beloofd: ik koop deze week géén dingen die ik niet nodig heb. En daarom verandert deze Black Friday in de week from hell. Ik heb namelijk niet zo heel veel nodig.
Nu we het beestje toch bij de naam noemen, hoe bestaat het trouwens dat deze ene dag me al een week tot waanzin drijft? Het is een Friday, waarvan de vertaling nog altijd vrijdag is. Het zou dus één dag bal moeten zijn. Die dag sijpelde al vrij snel verder het weekend in richting Cyber Monday (nog zoiets), maar nu beginnen winkels een wéék van tevoren met deze ongein. En ik moet zeggen, ze doen het slim. Stuur mij een mail waarin je me wijsmaakt dat ik als trouwe member van een willekeurige hut voorrang krijg, dan ga ik toch even kijken.
Black Friday loopholet (laten we er maar meteen een werkwoord van maken) me volledig. Na elke mail of carrousel op Insta verdwijn ik in een website, om een uur later met mijn ogen te knipperen en weer bij mijn positieven te komen. Soms niet op tijd, want ineens liggen er op wonderlijke wijze tóch pakketjes bij de buren. Waar ik dan weer de walk of shame bij moet doen. Gisteren moest ik drie (!) adressen langs. Eén voor DHL, de ander voor PostNL en ook BudBee lag op de hoek van de straat. Bij adres drie voor de deur stond ik met mijn armen vol en het schaamrood op mijn kaken. Ik woon hier nog maar vijf weken, dus ik kon ze weinig wijsmaken. Het stond op mijn voorhoofd: te grazen genomen door Black Friday.
Om eerlijk te zijn kijk ik uit naar de dagen ná Black Friday, dan begint de sale en weet je gewoon waar je aan toe bent. Tot die tijd klem ik mijn kaken op elkaar en probeer ik bij alles de vragen te stellen: heb ik dit nodig én word ik hier gelukkig van? Maar dat is dan pas nádat ik uren van mijn tijd verloren ben op alweer een site met de aller-allerbeste deals voor mijn treurige persoontje. Ik wens iedereen vanuit de grond van mijn portemonnee heel veel sterkte.
Door: Adeline Mans
