Van Katinka mogen de ouders van haar overleden man hartstikke doodvallen
‘Dat deze mensen de ouders van mijn man waren, dat valt niet te rijmen met hoe hij was. Hij overleed afgelopen zomer na een ziekbed van meer dan twee jaar.
Zelfs toen hij lag te creperen van de pijn was hij nog het meest aimabele mens denkbaar. Nooit klagen, nooit kortaangebonden. Altijd bezorgd om mijn toekomst, altijd bezig om mij zo ‘verzorgd’ mogelijk achter te laten en nooit bang of wrang over zijn naderende einde dat zich veel te vroeg had aangediend. Vlak voor zijn dood had hij een gesprek met zijn ouders waarin hij ze vertelde dat hij had laten vastleggen dat ik zijn enige erfgenaam ben. Hij heeft hen toen op het hart gedrukt om mij daarin te steunen omdat hij al aan zijn water voelde dat daar gelazer van kon komen. Zijn ouders zitten nogal goed in de slappe was namelijk en hebben mijn man als hun enige kind verschillende schenkingen gedaan waardoor hij onroerend goed kon kopen dat behoorlijk rendeert.
Hoewel ze me nooit het gevoel hebben kunnen geven dat ik goed genoeg was voor hun zoon, kreeg ik daar in zijn laatste dagen meer vertrouwen in. Vooral zijn moeder was milder dan ik haar ooit had meegemaakt. Die opleving duurde maar tot aan zijn uitvaart en daarna was het over met de pret. Hij lag amper in zijn graf of zijn vader stond al op de stoep. Zogenaamd om een appèl op mijn fatsoen en gezond verstand te doen. Want dat ik in ons huis kon blijven wonen, zonder dat ik daar nog ooit een cent aan af hoefde te lossen, dat was toch al een ongekende luxe? En wat wist ik nou helemaal van onroerend-goedbeheer? Als ik niet uitkeek zouden de huurders binnen no time over me heen lopen en misbruik van me maken. Daarom stelde hij voor om alle panden, behalve ons eigen huis, aan hem over te doen waar het uiteindelijk ook vandaan was gekomen.
Hoe ik me daarna voelde? Goedkoop, ongemakkelijk, onveilig. Ik overwoog serieus om tegemoet te komen aan zijn eisen zodat dat vervelende gevoel weg zou gaan en ook omdat ik mijn verdriet dan in ieder geval nog met zijn ouders zou kunnen delen. Mijn vrienden hebben me daarvoor behoed. Ze schakelden per direct een jurist in die zonder meer kon bevestigen dat ik mijn schoonouders helemaal niets schuldig ben. Daarom kregen ze binnen een maand na het overlijden van hun zoon een aangetekend schrijven waarin een advocaat hen sommeerde om mij voortaan niet meer lastig te vallen, de wens van hun zoon te respecteren en mij de tijd en de ruimte te gunnen om te mogen rouwen. Ik was nog wel even bang dat deze stap te ver ging, maar naarmate de tijd verstreek voelde ik me er alleen maar beter en sterker door en zegen ik mezelf met de vrienden die dit voor me geregeld hebben.’
Katinka’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
