Toch een tiener
Johan Cruijff indachtig probeer ik naast de nadelen die voor het oprapen liggen bij een kind met een beperking ook mijn zegeningen te tellen.
Geen empty nest voor mij over een jaar of vier, geen foute loverboys, drugsproblemen of onverwachte zwangerschappen.
Flo is het gelukkigst als ze bij ons is en Dik Trom of Bibi’s slijmfilm kan kijken en als er elke dag twee boterhammetjes met pindakaas en honing klaarstaan. Er was een tijd dat mijn hart vacuüm trok als ik de meisjes uit haar oude kleuterklas langs zag fietsen, losse handen, schooltassen in hun kratjes, wilde haren in de wind, maar ik ben door naar het volgende honk: acceptatie. Flo is Flo is Flo en daar komt heus een hoop werk en zorg bij kijken, maar ik heb wel elke dag iemand die wil dat ik haar besnuffel als een panda. Kom daar maar eens om als gemiddelde moeder van een tiener.
De fysieke kenmerken van haar leeftijd dienen zich overigens wel aan (haartjes, pukkeltjes en ook de maandelijkse stonde) maar in haar hoofd blijft ze heerlijk jong. O nog een voordeel: ik heb altijd een kind dat nog in Sinterklaas gelooft dus dat volksfeest blijven wij eren.
Een week of wat geleden kreeg ik van een vriendin een grote mand. Haar zoon was te groot om speelgoed in zijn kamer te bewaren dus die mand, die was voor Flo. Hoe groot ook (ik kon mezelf er makkelijk in verstoppen) er kon nog geen tiende van de knuffels van Flo in. ‘Pak maar wat tassen, mama, we gaan OPRUIMEN!’ Ik heb mezelf een blauwe plek in de bovenarm geknepen want dat ooit onze knuffelzee van haar kamer naar zolder mocht verhuizen, had ik met het label ‘onhaalbare plannen’ bestickerd. Maar ze persisteerde. Alles moest naar boven. Weggooien mocht niet, maar achter de vlizotrap op een plek waar ze haar vrienden af en toe nog gedag kon zeggen, dat was ineens geen enkel probleem.
De tijd waarin ik kon genieten van een lege vloer duurde niet heel lang. De knuffels werden vervangen door boeken die ze met zeldzame precisie om zich heen drapeerde. Uren en uren was ze er zoet mee en met de dag voegde ze iets aan haar ritueel toe. Er werd een kacheltje neergezet dat ze zelf aan en uit kon zetten, er kwam een kussen bij waar ze lekker tegenaan leunde. Een paar dagen later legde ze haar iPhone naast zich neer en zag ik dat ze een playlist (Mega Mindy, maar toch…) had opgezet en toen ik haar kamer inliep om haar een kus te geven, zag ik de wikkel van een snoepreep achter de kast gepropt.
En weet je wat er net gebeurde toen ik wat verse was in de kast wilde leggen? Toen trof ik een dichte deur. En de woorden ‘Ik wil alleen op mijn kamer zijn. Ga jij maar lekker naar beneden, panda.’
Gelukkig ben ik nog steeds haar panda, maar verder kan ik maar een conclusie trekken: die Flo van ons… toch een tiener.
Door: May-Britt Mobach
