Ik ben verliefd
Nooit gedacht dat het mij ook nog eens zou overkomen. En toch is het nu een feit.
Ik hoorde het weleens van vriendinnen, maar dacht dan altijd: wat een onzin. Wat een overdreven gedoe, en wat een poppenkast. Je kunt niet verliefd worden op iemand die je niet kent. Je moet iemand zien, horen, ruiken, voelen, proeven, en pas dán…
Maar toch wel dus! Het kan dus echt. En het overkwam mij nu ook.
Ik zag een filmpje en was verliefd. Ik zag de beelden van hem, en alles eromheen ontging me ineens. Ik klikte erop en BENG! Straalverliefd, zonder hem te kennen. Zonder te ruiken, voelen, proeven, helemaal in love.
Maar zeg nou zelf… Ik bedoel: kijk en oordeel… Jij bent toch ook verliefd nu? Jij had toch vast en zeker hetzelfde gevoel als ik toen je mee zat te deinen op die tonen? Jij kreeg toch ook hartkloppingen en een kleur?
Die heupen! Ohhhhhwww. En dat enthousiasme. Die connectie met die ander, dat talent, de pret, de inzet en de overgave. Zoiets laat toch niemand onberoerd? En die bewegingen. Die lol, dat ritmegevoel en die armen… ik raak maar niet uitgekeken. En heb je die schoenen gezien? Die wil ik ook!
En ik wil hém erbij dus. En wel nú!
Dat hij dat durft, vind ik al zo leuk. Gewoon midden op straat. Ik zou dat nooit doen, terwijl anderen naar me keken. Niet met mijn (ontbrekende) begaafdheid. Maar met zíjn talent kan dat dus wel. Ik bezit dat niet in die mate, maar als ik hem in huis neem, heb ik dat dus elke dag thuis en kan hij het me misschien wel leren. Ik zou dus graag een poging doen om hem mee naar huis te krijgen.
Maar ja… ik maak waarschijnlijk geen schijn van kans. Het leeftijdsverschil is best behoorlijk, en ik weet niet of de goede man voor zoiets zou openstaan. Bovendien mag ik sowieso al niet naar Den Haag afreizen om een poging te doen, want er is ons verzocht om onnodige reisbewegingen te beperken. Ik kijk dus nog maar een keer naar het filmpje. Zucht. En nog een keer. En nog een keer. Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Wat zou er voor vriendelijk gezicht onder die baard schuilen, denk ik steeds. Ik zou het zo graag even van dichtbij bekijken. Maar helaas, hij heeft al een vriendin, zo lees ik in de begeleidende tekst. Wat jammer.
Hij kwam al voor de liefde naar Nederland en…
Wat??… Hè??…
Nee, joh! Ik heb het over die gitarist, natuurlijk!
Ik vind die oude meneer ook enig, maar ik viel natuurlijk voor die muzikant.
O! Hahaha. Grappig, dat je dat niet meteen begreep.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
