Tineke ergert zich groen en geel
Vanmorgen zat ik vanuit mijn raam te kijken naar mijn bonte specht…
Míjn bonte specht, ja. Want hij woont hier al heel lang in míjn tuin, en hij sloopt hier al heel lang míjn spullen. Hij jast gaten in de carport alsof zijn leven ervan afhangt, en dat is meteen de reden dat ik het een ‘hij’ noem. Het zou natuurlijk net zo goed een ‘zij’ kunnen zijn, maar ik heb te weinig verstand van vogels om dat onderscheid te kunnen maken. Het fanatisme waarmee de zooi hier wordt vernield, doet mij echter eerder denken aan mannetjesgedrag. Misschien omdat het net iets vaker jongens zijn, die je in van die filmpjes ziet waarin groepen jongeren de boel slopen? Of ben ik nu bevooroordeeld? Zou kunnen hoor.
Maar ook op straat zie ik vaker jongens dingen slopen, dan dat ik meisjes dat zie doen. Bij groepjes samenklonterende jongetjes denk ik dus eerder aan wat donkere wolken dan aan roze wolken, zeg maar. Of zeggen dat soort kleuren eigenlijk ook weer niks?
Want waarom heet een bonte specht nou eigenlijk een ‘bonte’ specht?, dacht ik vanmorgen bij het turen naar dat beestje. Er is namelijk niets bonts aan hem. Hij is eigenlijk voornamelijk zwart-wit, en ik zie hier en daar een vaag vleugje rood. Zo bont is hij dus helemaal niet.
Terwijl hij het af en toe wel té bont maakt. En dan jaag ik hem maar weg. Ik vind het geluid dat hij maakt fantastisch, maar de schade aan de carport, daar word ik niet zo vrolijk van. Bovendien: er staat genoeg “gewoon” hout hier. Er staan bomen zat in mijn tuin. Dus hij gaat maar lekker dáár aan de gang, roep ik als ik hem weer van de carport wegjaag.
Maar toch blijft hij steeds weer terugkomen. Het is voor hem een soort traditie geworden dat ik achter hem aan ren. En dat doe ik onder meer omdat hij ook nog de gewoonte heeft om op mijn witte was te willen flatsen, wanneer die lekker buiten hangt. En daar erger ik me dus groen en geel aan.
O, wacht!… Het wordt gaandeweg dus toch al een wat bonter geheel nu! Wit, groen, geel…
Bonte specht belaagt witte was van grijze muis, die zich daar groen en geel aan ergert. Dat klinkt al een stuk bonter dan het eerst leek, toch?
Maar ehhh… Alle gekheid (vogels) op een stokje, ik hou er nu maar weer over op. Ik wil namelijk onder geen beding in mei al iets aanzwengelen over kleuren en tradities, als je begrijpt wat ik bedoel.
Hoewel me afgelopen week wel iets opviel in onze koninklijke traditie!
Ik vierde namelijk traditiegetrouw Koningsdag met een heerlijke oranje tompouce, alleen dit jaar natuurlijk online. En wat zag ik daar voorbijkomen? Heel veel oude fragmenten van eerdere verjaardagen, waarbij vooral veel filmpjes van de defilés op Paleis Soestdijk.
En wat zag ik op die beelden? Een schattige Willem Alexander, bijvoorbeeld.
Maar ook honderden ballonnen die de lucht ingingen! Iets wat nu écht niet meer kan. Traditie of geen traditie, dat is nu echt NOT DONE.
En ik zag de hele familie in prachtige bontjassen op het bordes staan. Haha. Daar zou je nu minstens de titel ‘dom bontje’ voor krijgen. En in het ergste geval zelfs voor worden besmeurd met verf.
Ook zag ik prins Bernard gezellig een dikke sigaar roken, terwijl hij zich stierlijk stond te vervelen. Ohhh. Roken waar je kinderen en kleinkinderen bij zijn!?! Dat is tegenwoordig zo ongeveer een strafbaar feit!
Het zijn dus inmiddels allemaal wat “gekleurde” beelden, die traditionele vieringen. Ondanks het feit dat de meeste nog in zwart-wit waren. En dus…
Uhhh… Ja, dus?… Hoe kwam ik hier nou op?
O ja, de bonte specht!
Die staat er dus gekleurd op, hier in de tuin.
Maar of het nou een mannetje of een vrouwtje is, dat weet ik nog steeds niet.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
