Franska.nl

Tineke wil geen brillenglazen rond haar tepels tatoeëren

 

Maar als deze trend zo doorgaat… 

 

Soms willen mensen een onuitwisbare indruk achterlaten. Maar volgens mij is het dan de bedoeling dat je die achterlaat bij een ander. Toch? En niet bij jezelf! 

 

Toch laten steeds meer mensen tegenwoordig een tattoo zetten. En wat zou daar nou achter zitten, vraag ik me weleens af. 

 

Kijk, vroeger beloofde je eeuwige trouw aan iemand door middel van een huwelijk. Maar tegenwoordig zijn de meeste stellen alweer gescheiden voordat het eerste jubileum wordt bereikt, dus dat schiet niet zo op. 

 

Maar toch hebben mensen nog steeds een enorme behoefte om een ander (of de wereld) te laten zien hoe speciaal iets (of iemand) voor ze is. En de trouwring wordt daarom nu steeds meer verdrongen door de tattoo. Ik verwacht over niet al te lange tijd dus geen trouwfeesten meer, maar tattoo-party’s. Op zo’n avond zal dan met veel bombarie de tattoo geshowd worden die het stel samen heeft laten zetten. 

 

Want dat “samen willen zijn” ook dát blijft! Ergens bij horen, daar hebben mensen gewoon nog steeds behoefte aan. De behoefte om dat te duiden blijft ook, en omdat een huwelijk dus niet zoveel meer zegt, wordt de trouwring als symbool van eeuwige trouw nu steeds vaker vervangen door een afdruk op het lijf. Kijk maar naar Rag’n’Bone Man. Hij is al helemaal volgekledderd, maar binnenkort komt er vast weer een nieuw naampje bij. Hij en zijn vrouw gaan namelijk na zes maanden huwelijk alweer uit elkaar. Pfff… 

 

Maar ach… je kunt een naam altijd weer laten doorhalen. Toch? Ook als je dus af en toe wisselt, kun je heus wel een tattoo laten zetten om je “trouw voor altijd” mee te showen. Want niet alleen na een partnerwissel kun je er gewoon een streep door zetten, maar ook na een baanwissel is dat nog mogelijk. En daarom zijn er ook steeds meer mensen die hun baas (of sportheld) voor eeuwig laten vastleggen op hun boven- of onderlijf. 

 

Deze meneer liet dat bijvoorbeeld doen om zijn adoratie en eeuwige trouw aan de KLM te laten zien. En toen ik dat zag dacht ik: zou ik zoiets ook doen? En voor welke werkgever dan? 

 

Stel dat ik voor die bollenboer waar ik ooit voor werkte was gegaan. Dan zat ik nu met een tulp op een heuvel waar ik allang niet meer blij mee was, denk ik. 

 

En voor die brillenwinkel waarvoor ik ooit schreef… wat zou ik daar nou voor kunnen laten tekenen? Twee brillenglazen rond mijn tepels met de naam van de winkel ertussen? Tsss… mochten ze willen! Want wát dan als die tent wordt overgenomen en een nieuwe naam krijgt? Dan krijg ik hetzelfde gelazer als die mensen die van partner wisselen. Dat gekras wil ik al nooit in mijn schriften en agenda’s, “laat staan” op mijn lijf! 

 

Het zou trouwens ook niet mooi staan bij dat spuitje op mijn arm, wat ik dan net had laten zetten als eerbetoon aan het ziekenhuis waar ik lang geleden werkte. Aan de buitenkant op mijn bovenarm, hè?! Anders denken mensen misschien dat ik het als ode aan de drugsspuit bedoel, en dat wil ik niet. 

 

Sjemig… je moet er dus, net als bij een huwelijk, goed over nadenken voordat je je “eeuwige trouw” laat vastleggen. 

 

En… nou ja… hoe mooi ik de tekeningen van Franska ook vind, ik print ze toch maar niet op mijn buik. Ik ben namelijk dol op het schattige autootje van haar, maar op mijn buik vind ik dat dan toch gevaarlijk. Nu ik wat ouder word, en de boel straks gaat hangen, ga je je dan toch bezorgd afvragen of de handrem wel op dat karretje staat. 

 

Nee, laat maar zítten dus (in plaats van zetten)! Ik vertel wel gewoon aan iedereen hoe ik het hier naar mijn zin heb. En desnoods kras ik het, heel ouderwets, op de redactie in de deur van het toilet. 

 

Of… zou May dan weer niet blij zijn?