Franska.nl

Tineke werd woest op een vrijwilliger in het ziekenhuis

‘Ja toch?’ roept de man. En hij kijkt naar mij, zodat ik zijn mening kan bevestigen.

Maar ik ben het maar gedeeltelijk met hem eens, en ik meld hem dat ook. ‘U heeft gelijk,’ zeg ik, ‘maar ik zou dat niet op uw manier aan mevrouw duidelijk hebben gemaakt.’

 

‘Maar het ís toch zo?’ verwijt hij mij dan ook. ‘Ze zei toch zelf dat ze voor foto’s kwam?’

 

‘Zeker,’ beaam ik, ‘maar “ze” is een mevrouw die een beetje in de war is. En volgens mij is het uw taak om haar nu op haar gemak te stellen. Niet om haar te vertellen hoe dom ze is.’

 

Ik zit met mijn dochter in het ziekenhuis en daar is voor de zoveelste keer de poli verbouwd en “versimpeld”. Bij aankomst ga je nu niet meer naar de wachtkamer waar je moet zijn, maar je moet eerst een nummertje trekken uit een kastje dat wil weten waar je voor komt. En dat kastje staat nogal verdekt opgesteld, waardoor iedereen er eerst een paar keer zoekend voorbij kachelt, en alle gangen dus drie keer passeert voordat duidelijk wordt dat er iets niet klopt. En daarvoor zijn dan weer vrijwilligers aangetrokken, die de nieuwkomers wegwijs moeten maken!

 

Alleen deze vrijwilliger vond het dus maar dom dat we het zelf niet begrepen. De andere staan daar om te vragen of alles duidelijk is, en zo niet dan vragen ze waar je voor komt en dan drukken zij even voor je op het desbetreffende toetsje op het verdekt opgestelde kastje. Bovendien leggen ze daarna ook nog even uit hoe het verder gaat. Heel vriendelijk.

 

Je krijgt namelijk een nummer met een letter ervoor, waarmee je moet plaatsnemen in een gezamenlijke wachtkamer. Daar kijk je dan op een scherm wanneer jouw nummer verschijnt. Je moet het even weten.

 

Maar let wel op dat jouw nummer in combinatie met de goede letter is, hè! Heb je nummer A 1483, dan moet je dus niet opstaan wanneer nummer B 1483 verschijnt. Best nog even opletten dus! Maar als alles in de juist combinatie knippert, staat daar ook een (nieuw) nummer onder, en dát is dan het nummer van de kamer waar je naartoe moet. En de nummers op de kamers zijn dus niet – ik herhaal NIET! – de nummers van de poli’s. Staat er op jouw afsprakenkaartje dus dat je op poli 3 moet zijn, dan is het niet de bedoeling dat je bij kamer 3 naar binnen stiefelt. Zeker niet als die nou net weer is omgebouwd tot de ruimte waar de darmonderzoeken plaatsvinden. Of waar de gynaecoloog zich nu net weer heeft gevestigd.

 

En toch heeft iedereen die neiging! Als je het weet is het heus niet zo moeilijk, maar je mag er toch een beetje van uitgaan dat mensen niet helemaal ontspannen bij een ziekenhuis naar binnen stappen. En als ze dan ook nog – zoals bij deze mevrouw het geval bleek – aan een begeleidend iemand zijn ontsnapt (omdat die dus ook loopt te zoeken) dan wordt het lastig. Ik hoorde de begeleidende meneer nog tegen haar zeggen: ‘Het geeft niet lieverd. Het is ook niet zo duidelijk, en we zijn hier omdat je het allemaal niet zo goed meer begrijpt.’

 

En bij zoiets breekt dan echt mijn hart.

 

Hoe haalde die vrijwilliger het in zijn hoofd om deze mevrouw aan te vallen. En dan ook nog bevestiging te zoeken door mij erbij te betrekken. Grrr.

 

Já, ze vertelde dat ze voor een foto kwam, terwijl ze dus bloed moest laten prikken. Dus ja, daarom had hij haar verkeerd gestuurd en reageerde ze ook nog op het verkeerde nummer met de foute letter erbij. Nou én?? Haal adem en leg het haar rustig nog eens uit. Of blijf even bij haar tot haar begeleider terugkomt en help ze dan samen naar de goede kamer.

 

Ik hoop voor deze vrijwilliger dat hij nooit de weg kwijt zal raken. En ook dat ik dan niet nét als vrijwilliger ben begonnen in het ziekenhuis waar hij moet zijn voor onderzoek.