Franska.nl

‘Mogen we bij jou ook binnenkijken?’ vroeg iemand na Franska’s column. Maar omdat Franska al had gekozen voor een stuk over de kat, kon ik daar natuurlijk niet óók mee aankomen. Bij mij wordt het dus mijn werkkamer.

Ik begon ooit met schrijven bij mijn man op kantoor. Maar dat werkte voor geen meter. Ik moet me kunnen concentreren, terwijl hij de hele dag (nogal luidruchtig) zit te bellen. Bovendien vond hij het reuze gezellig dat we weer samenwerkten – hij was honderd jaar geleden mijn baas – en hij wilde daarom veel te vaak even kletsen ‘net als vroeger’. Tsja… en dan kwam hij steeds met koffie en wat lekkers en dat kon natuurlijk niet. Ik groeide een ons per column en een kilo per boek! Dus toen er aan het eind van de dag ook nog wijn kwam, heb ik ingegrepen en zijn we uit elkaar gegaan.

Ja, nee… we zij nog steeds getrouwd, maar ik werk nu boven en hij beneden. We zien elkaar dus nauwelijks, en eigenlijk had ik dat veel eerder moeten doen. De kamer waar ik nu werk, heeft namelijk een prachtig uitzicht en bovendien zit er een balkon aan. Daardoor kan ik snel wat vitamine D pakken, bij het inlezen of voorbereiden, zonder dat ik in de tuin weer van alles te doen zie. Ik ben namelijk ook nog van de bosjes lavendel, enzo. Of van de leuke herfstschalen, mandjes met fruit, enz. enz. En dat allemaal uit eigen tuin.

Maar mijn man vindt dat maar rotzooi en is meer van het industriële design. Hij zegt wel dat kaal worden hem niet leuk lijkt, maar dat zou je aan zijn manier van inrichten niet zeggen. Terwijl ik graag kaartjes met lieve boodschappen bewaar en die dan op de spiegel plak, enzo wordt hij daar knettergek van. Juist van dat ‘enzo’, denk ik.

Ook heb ik hier een ouderwetse cd-speler staan. John Mayer, daar werk ik (tot vervelens toe) graag mee samen. Ik heb zelfs een heel boek geschreven op één cd. En sindsdien komt mijn dochter – die eigenlijk op dezelfde etage woont als waar mijn werkkamer zich bevindt maar ook nog een vriend heeft met een studentenflatje – alleen nog maar thuis als de wasmand daar vol is. En, heel gek: ze háát John Mayer.    

Verder regel ik alle administratieve zaken hier, dus wemelt het van de ordners, bureaubakjes en nagelverzorgingsproducten. 

Hoewel dat laatste natuurlijk niets met de administratie te maken heeft, maar meer met mijn cajón (handtrommel) en ukelele. Die staan hier namelijk ook. En voor joekeleuteren (zo noemt mijn dochter het, want het wil nog niet zo lukken) heb je sterke nagels nodig.

O gut, bedenk ik ineens… zou mijn dochter dáárom steeds minder thuiskomen? Komt het misschien door mijn eigen (pogingen tot) muziek maken, en helemaal niet door John Mayer?  

Nou, dan mag ik wel even gaan checken of mijn man het óók kan horen. Straks kom ik (eindelijk weer eens) beneden en dan is hij ook nog weg. Dat moeten we natuurlijk niet hebben.