Franska.nl

Tineke gaat vaak op bezoek bij haar tante Cor

 

Maar jeetje wat bezorgd ze haar een hoofdpijn. Toch blijft ze gaan, om deze reden…
 

Vandaag ging ik weer op bezoek bij tante Cor. Vroeger deed ik dat elke zondag bij mijn oma, en nu ga ik vaak langs bij tante Cor. Ik hoop namelijk dat als ik zelf later oud ben – en dus niet meer zo makkelijk van huis kan – dat er dan ook nog mensen bij míj op bezoek komen.

 

Ja, kijk, ik kan alles hebben hoor. Dat mijn lijf er minder mooi uitziet, dat het wat langzamer en wat pijnlijker wordt, en dat het niet meer zo snel de bewegingen maakt die ik voor ogen had; het komt er allemaal aan. Ik weet dat heus wel, en zal daar echt wel aan wennen. En dat mijn geheugen straks misschien ook wat minder wordt, daar leer ik ook wel mee leven. Misschien vergeet ik ook wel de nare dingen die ik meemaakte. Dat lijkt me vooral ’s nachts heel fijn.

 

Maar dat ik helemaal alleen naar buiten zit te staren daar, en dat er niemand meer bij me op bezoek komt, daar moet ik dus echt niet aan denken. En dat zie ik best wel vaak gebeuren bij de buren van tante Cor. Ik wip dus zo vaak als ik kan even langs om die eenzaamheid bij haar te voorkomen.

 

Maar of ze er nou zo blij mee is? Misschien wordt tante Cor wel gek van mij. Dat kan natuurlijk ook nog. Dat ze stapelgek wordt van mijn bezoekjes, en er de hele week al tegenop ziet.

 

Maar dat kan ik tante Cor helaas niet vragen, want ze luistert nooit. Tante Cor heeft het namelijk alleen maar over tante Cor. Ze is totaal niet geïnteresseerd in andere mensen, en praat voortdurend over zichzelf. Ik kan dus wel vertellen dat ik ziek ben geweest, of een leuke nieuwe opdracht heb aangenomen; het boeit haar voor geen meter. En vragen of ze het leuk vindt dat ik kom, daar kom ik dus ook nooit aan toe. En dat maakt dat je er toch anders heengaat dan naar oma die altijd blij was dat je kwam. Vijf minuten was ook goed bij haar. Ze vond het dan toch weer fijn dat ze je nog even gezien had. Zo lief.

 

Oma heeft op die manier bijna de 100-jarige leeftijd bereikt, en we zijn tot op de laatste dag allemaal met veel plezier blijven komen. Ze kwam ook altijd even terug op wat je haar tijdens het vorige bezoek had verteld. En wanneer je vroeg of je iets voor haar kon doen, was het eigenlijk nooit nodig. Hoe is het afgelopen met je vriendin?, vroeg ze dan wel nog even. Of: ben je nog geslaagd voor dat cadeau, en heb je die leuke opdracht nog binnengehaald? Mijn oma wist het allemaal, en leefde graag met je mee naar een goede afloop.

 

Maar bij tante Cor gaat dat anders. Die luistert niet en is altijd alleen maar zelf aan het woord. Het gaat altijd over háár, of over haar rare buren, vervelende familieleden, domme ex-collega’s, of slechte presentatoren die gisteren op televisie waren. En ik hoop zó ontzettend dat ik later geen tante Cor word. Dat mijn kinderen, kleinkinderen, neefjes, nichtjes, buren, vrienden en familieleden met plezier blijven komen, en dan ook wat lekkers willen eten. Bij oma kwam je namelijk nooit de deur uit zonder een chocolaatje, koekje, wijntje of een stukje kaas. Ook als je maar heel even binnenwipte. En daar denken we allemaal met veel plezier aan terug. We zijn nu weliswaar allemaal slanker dan toen, maar bij tante Cor ga je met je goede figuur altijd de deur uit met hoofdpijn in plaats van met wat lekkers. En da’s toch anders.

 

Nou ja… misschien kan ik later nog wat na-lachen om tante Cor met mijn kleinkinderen die dan langskomen. Ik blijf dus toch maar gaan, om zo nog wat gespreksstof voor later te verzamelen. En nu maar hopen dat ik de dingen van tante Cor niet ga vergeten. Want dan was het allemaal voor niets.