Vanmiddag liep ik door de winkelstraat en ergerde ik me blauw aan de hoeveelheid etalages die gevuld waren met liefde. Net als de bladen – en de reclameblokken op tv – staan ze al weken bol van de hartjes en producten die je elkaar ineens cadeau dient te doen omdat het vandaag toevallig 14 februari is. Wat een onzin vind ik dat toch elk jaar weer! Het is toch al een cadeautje op zich dat er iemand van je houdt? Moet je dan écht, ook nog – door middel van een fles, bloem, geur, of een berg calorieën – laten blijken hoeveel dat is? Ik heb daar dus helemaal niks mee, en erger me ieder jaar weer vreselijk aan de opdringerigheid van de commercie die daaromheen hangt.
Maar misschien komt dat omdat ik zelf nooit iets krijg. Zucht. Dat kan natuurlijk ook. Misschien is het gewoon de kift, omdat mijn man nooit eens een bloemetje meebrengt en ze hem bij de juwelier ook al niet kennen. Hij heeft gewoon geen neus voor luchtjes of andere attente blijken van affectie. Hij ís er eigenlijk gewoon altijd voor me. En hij zegt regelmatig dat hij van me houdt. Maar verder is hij vreselijk saai.
En als ik daaraan denk, terwijl ik loop te mopperen, word ik ook boos op mezelf. Ik realiseer me dan ineens dat ik nogal tegenstrijdig bezig ben! Ik raak namelijk ook van slag door de hoeveelheid geweld die zich nu in de wereld afspeelt. Ik veroordeel ouders die jonge kinderen (gezellig) moorden laten plegen in virtuele spelletjes, steun de stichting die opkomt voor het vergeten kind dat thuis geen liefde krijgt, mijd de sociale media door de hoeveelheid liefdeloosheid die daar rondzwerft, maar raak nu dus ook geïrriteerd als men een aantal dagen per jaar de liefde promoot. Ik stoor me aan pogingen die je aanzetten om iets liefs te doen voor je medemens. Raar, toch??
Dat moet dus anders, vind ik ineens! En ik duik de eerste de beste cadeauwinkel in om me eens grondig te gaan verdiepen in Valentijnsdag.
Ik ben er echter ook al snel weer uit. Ik ga mijn man echt niet blij ga maken met een asbak of een kussen in de vorm van een hart, hoor.
Noch met een bierglas, of met dobbelstenen met schunnige teksten erop. Nee, joh! Ik ken hem toch?
En ik zal jullie de lange zoektocht die ik verder heb afgelegd besparen, want mijn man is blijkbaar lastig blij te maken. Daar kwam ik dus achter tijdens mijn ‘verdieping’ en ik heb zelfs héél even overwogen om alsnog een scheiding aan te vragen.
Maar dat heb ik niet gedaan, hoor! Ik heb doorgezet! Je moet er natuurlijk wel iets aan doen om het een beetje leuk te houden. Ik heb dus bij de supermarkt het eten voor vanavond gehaald, en heb daarbij een enorme bos rozen aangeschaft met een gillend plastic hart in het midden. Gewoon … in het kader der huidige (hippe) neutraliteit. En toen ik thuiskwam en verlegen zei dat ik iets voor hem had meegenomen, en de rozen naar voren duwde, zag ik hem meteen gaan stralen. Hij rukte blij de kwark uit het tasje dat onder het enorme boeket bungelde en riep: “Oh, wat lief! Wat hou ik toch van jou! Lekker, kwark. En nog aardbeien ook!”
Nou jaaaaa … Wat een cadeautje hè, die vent van mij?!
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
