Franska.nl

Tineke maakt een diepe buiging

 

Het gaat goed met de antilichamen deze week! En met antilichamen bedoel ik dus niet die arme demonstranten van afgelopen weekend, want die gingen juist helemaal niet lekker.

 

Het zal je verdorie ook maar gebeuren. Dat je demonstrant bent in dit land. Of dat je burgemeester bent. En dat je je hart vasthoudt voor wat er soms dreigt te komen. Toch wil je ook de vrijheid van meningsuiting niet tekortdoen, want er is al zo veel onrust in de wereld. Je staat een aangekondigde demonstratie dus maar toe, maar je verzoekt de demonstranten wel (met klem) om de anderhalve meter afstand in acht te nemen.

En weet je? Dat doen ze dan nog ook! Ze zijn het totaal niet eens met die anderhalve meter, maar ze houden zich er keurig aan! Gewoon, omdat dat nu eenmaal de regels zijn van dit moment.

Gut, wat ben je dan trots als burgemeester. Dat je in een land woont waar dit allemaal kan! Waar je het echt niet altijd met elkaar eens bent, maar waar dat ook helemaal niet hóeft. Dat je allemaal mag laten weten wat je ergens van vindt, maar dat je evengoed elkaars gezondheid in acht blijft nemen en je aan de wetten en de regels houdt.

Fijn land hoor, dat Nederland.

Alleen… je zult er maar demonstrant zijn! En dan bedoel ik niet zo’n antilichaam als die figuren die dit weekend de boel even in de soep kwamen schoppen, maar gewoon een échte demonstrant. Zo iemand die zich keurig houdt aan afspraken, die niets of niemand wil molesteren, maar die wel graag wil laten weten het ergens niet mee eens te zijn. Zo iemand uit de groep die dit weekend netjes afstand hield en vriendelijk knikte naar de agenten die datzelfde deden.

Tsja… en toen kwamen zij! Die… de… nou ja, ik noem ze maar even de puntje-puntje-puntjes, want ik zou écht niet weten hoe ik ze anders moet definiëren. Ik wil ze namelijk voor geen goud tekortdoen, maar ze ook zeker geen credits geven die ze niet verdienen.

Wat is er met die mensen aan de hand, vragen we ons allemaal af na het zien van de beelden. Wat bezielt ze? Wat gaat er verkeerd in je hoofd als je… ach, weet je… ik ga het niet eens meer benoemen. Ik benoem veel liever dat ik trots ben op al die anderen.

Op de burgemeesters die het aandurfden. Op de demonstranten die zich wel aan de regels hielden. Op de agenten die zuchtend hun weekendverlof weer ingetrokken zagen worden en zich naar de demonstratieplaatsen begaven om… nou ja… je hebt het gezien.

En op de premier die het aandurfde zich uit te spreken over die puntje-puntje-puntjes. Die maar blíjft zoeken naar wat goed lijkt te zijn voor het grote geheel, en die niet alleen degene die het hardst schreeuwt bedient. Die gewoon samen met zijn collega’s en wat mensen die er verstand van hebben onvermoeibaar blijft doorzoeken naar wat het beste lijkt te werken tegen dat vreselijke virus en de gevolgen ervan.

En wat ze proberen dat werkt ook, hè! Want het aantal mensen dat sterft, het aantal ziekenhuisopnamen, de positief getesten en het reproductiegetal daalt. Terwijl de antilichamen blijven toenemen.

Dankzij jou, dankzij mij, en dankzij al die anderen die zich aan de afspraken houden die op dat moment het beste lijken. En als het weer anders moet, dan passen we ons weer aan.

Maar wij komen nooit in het nieuws!

Vandaar dus dat ik nu even een diepe buiging maak voor jou. Ik applaudisseer voor jou en al die anderen die hebben gezorgd dat er gisteren voor het eerst sinds maanden nul mensen in Nederland overleden aan het coronavirus. Het virus dat er nog altijd is, maar dat we alleen met z’n allen onder controle kunnen houden tot er een vaccin is.

Ik ben trots op je, lieve Nederlander. Welke kleur, baan, sekse, mening of woonplaats jou ook definieert. Dat je dat even weet! En ik doe dat zonder demonstratie!