Tineke las een opmerkelijk bericht
The Miracle Morning-routine. Ik las erover, en het leek mij de ideale oplossing.
Net als Annemieke uit het artikel, zou ik me ‘s morgens moeten focussen op schrijven, en schrijven alleen. Maar op de een of andere manier komt het er vaak niet van. Er is altijd wel iets waardoor ik word afgehouden van mijn werk, en de methode van Hal Elrod leek mij dus een goede methode om heel blij wakker te gaan worden en daarna dan megaproductief te zijn.
Het gaat om maar zes stappen, die je doorloopt na wat routine. Hoe moeilijk kan dat zijn?
Ik stond vanmorgen dus op en ging eerst plassen en daarna een slokje water drinken. Precies zoals beschreven. Die volgorde is wel belangrijk, want als ik het omdraai dan plas ik in mijn broek. Ik kom er dus eigenlijk meteen al achter dat ik dat altijd al zo doe, en dat de start van mijn ochtendritueel dus al jaren deugt. Lekker gevoel!
Vervolgens concentreer ik me op de zes stappen die je daarna nog rustig moet doorlopen.
Stap één: Stilte. Ik ga zitten op het voeteneind van het bed, haal diep adem, probeer naar de stilte te luisteren, en … PIEP< PIEP< PIEP< PIEP … de wekker van mijn man gaat af. Nou ja, gelukkig maar, want dat snurken had ook weinig met stilte van doen. Vervolgens springt de wekkerradio van onze dochter aan en begint de kat onderaan de trap te krijsen dat het tijd is voor brokjes.
Nou ja… laat die stilte dan maar zitten. We gaan meteen naar stap twee.
Stap twee: Bewegen. Ik loop de trap af, stap in de kots van de kat, hinkel naar de keuken, zet de plant recht die hij vannacht weer heeft omgegooid, doe het rolgordijn open en dat hele ding flikkert naar beneden. Zucht. Maar ik vang hem wel! Dus ‘bewegen’ is hiermee wel klaar, maar van ‘ontspannen opstaan’ wil ik nog niet spreken.
Stap drie dan maar: Affirmaties maken. Ik loop eerst nog even langs de spiegel en groet mezelf. ‘Goedemorgen kanjer, jij gaat vandaag die bestseller afmaken!’
Ja, je weet maar nooit.
Daarna “mantra” ik tegen mezelf dat ik er mag zijn, terwijl mijn man roept ‘ga eens aan de kant, want je staat in de weg’, en vervolgens vertel ik mezelf dat ik ertoe doe, als ik zie dat hij mijn zojuist gesmeerde boterham staat op te eten.
Tsss… stap vier dan maar? Visualiseren. Ik visualiseer mezelf in de bestseller-top-tien, op het boekenbal, in dat kasteel met een tuinman, en ondertussen hoor ik alsmaar pling, tuut en plong.
Mijn telefoon is ook ontwaakt, en die is nu al beduidend productiever dan ik.
Ik besluit alle binnengekomen berichten dus maar te gaan lezen, want lezen is stap vijf. Hal Elrod zal er wel iets anders lezen mee bedoelen, maar ik begin inmiddels behoorlijk achter te lopen en de deadlines kwijlen alweer in mijn nek. Weinig ontspanning dus nog steeds.
En dan zie ik dat ik daarmee ook meteen al ben aangekomen bij stap zes.
Stap zes is namelijk schrijven. Je moet dan eigenlijk iets schrijven om te ontspannen, maar ik beantwoord mijn binnengekomen appjes, schrijf drie stukken voor klanten, mail de belastingadviseur, schrijf een boodschappenlijstje voor vanmiddag en post snel nog even iets op Facebook.
En dan zie ik dat ik alle stappen dus netjes heb doorlopen.
Maar om nou te zeggen dat ik heel ontspannen ben toegekomen aan mijn boek… nâh, neuh.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
