Franska.nl

Wat kunnen mensen toch een problemen creëren door voortdurend tegen elkaar op te willen boksen, hè? Nu lees ik weer dat trakteren op de basisschool wordt afgeschaft. Wat zonde! 

 

Want wat was er als kind nou leuker dan binnekomen met je dienblad en dan al die verwachtingsvolle gezichtjes van je klasgenootjes te zien? Wordt het ontbijtkoek? Lekker zoet! Of worden het van die stokjes met een stukje kaas, een cocktailworstje en een radijsje? Gezonder, maar wel lekker drie dingetjes! En als je er één dingetje niet van lustte, dan kon je nog ruilen ook! Wat een weelde. Of wordt het toch een zakje chips? Gewoon allemaal een eigen zakje. En dan kon je kiezen. Paprika of naturel. Rijkdom!!

 

Wat was je als kind dan blij dat je iets lekkers kreeg van een ander. En wat voelde je je als uitdeler dan speciaal op zo’n dag. 

 

De klassen rond, met koek voor de andere meesters en juffen mocht je dan ook nog. Zo’n lekkere koek, dat vonden ze feest hoor! En jij kwam dat allemaal brengen en kreeg dan een kaart met een verjaardagsboodschap erop. Och, och, wat was je speciaal op zo’n dag. 

 

Totdat de ouders onderling gingen matten om de eer…

 

Kijk ons het eens goed hebben mensen, want wij kunnen trakteren op sushi! Kijk ons eens creatief zijn, want wij zijn twee dagen zoet geweest met het bouwen van de traktaties! Dat het jarige kind het nauwelijks nog kon tillen, dat deed er dan even niet toe, want het ging tenslotte om de eer en niet om het jarige jobje of jetje. 

 

En nee, dan de intoleranten nog!! Pfff… 

 

Mijn Japie kan niet tegen gluten, dus die leren we dan maar dat niet híj pech heeft, maar die ander. We vertellen hem niet dat hij juist mazzel heeft als hij iets níet naar binnen werkt – want dan krijgt hij namelijk geen buikpijn – nee, die leren we juist dat anderen dan rekening met hem dienen te houden, en moeten zorgen dat ze iets speciaal voor Japie meebrengen. En als ze dat niet doen, dan mogen ze nooit meer bij Japie eten. 

 

Of bij Miepje met een andere allergie of intolerantie. Want er zijn tegenwoordig nogal wat allergieën. En dan vooral zijn we allergisch voor mensen die iets mooier, beter of sneller kunnen dan wijzelf. Dus wee degene die met een nog mooiere traktatie verschijnt, want die dient dan met hand en tand te worden bestreden tijdens het volgende uitdeelpartijtje. 

 

En weet je? Ik geloof nog steeds dat het helemaal niet zo werkt in een kinderhoofd of -hart. Ik denk dat je als kind juist níet blij bent met de meest uitsloverige ouders of de grootste traktaties en de grootste cadeaus. Dat verzinnen die ouders zelf! 

 

Geld, roem, spullen… het zegt helemaal niets als je er in je eentje mee moet pronken en het niet meer kunt delen. Kijk maar naar Marco Borsato! Daar hadden ze vroeger thuis helemaal niets. Zijn moeder werkte keihard om de kinderen eten te kunnen geven, en verder bleef het bij liefde. Meer was er gewoon niet. 

 

Maar het was genoeg! 

 

Want waar gaat hij naartoe nu hij even helemaal niets heeft aan al zijn mooie miljoenen en mooie spullen! Juist! Naar zijn moeder! Want daar vindt hij liefde en aandacht. En dat doet hem denken aan vroeger toen hij nog klein was en nog geen Borsato-barbecues organiseerde. Toen hij nog niemand trakteerde op van alles en nog wat, en nog niets in zich had wat hem de grootste, de beroemdste en de rijkste zou maken. 

 

Hij is gewoon bij zijn moeder ingetrokken waar hij nu aandacht en liefde kan vinden. En dat is precies wat een kind nodig heeft. Niet meer en niet minder! 

 

Dus al die “beter-leven-kinderen” in al die “plofklassen”… het is echt flauwekul, en je kunt er net zo goed mee stoppen!