Wel of niet in therapie?
Eigenlijk zoekt Caroline altijd hulp als ze tegen ingewikkelde levensdingen aan loopt.
‘Dus jouw huisarts heeft seksuele belangstelling voor je, dat is mij nu wel duidelijk.’ Vastbesloten, misschien stiekem zelfs wel een beetje triomfantelijk, kijkt hij me aan, de psychiater, nadat ik hem verteld heb dat ik de betrokkenheid van mijn huisarts zeer op prijs stel. Die arme schat, probeert hij me een beetje op te beuren door iets aardigs te zeggen, tovert deze droogkloot meteen Freud uit z’n hoge hoed. Dikke doei, denk ik, maar ik zeg niks. Als ik even later de deur achter me dichtdoe, weet ik dat het de laatste keer is. Zo geen zin in, zulk geneuzel.
Inmiddels, vele jaren later, heb ik zeker nog wel wat therapie gehad. Eigenlijk zoek ik altijd psychische hulp als ik tegen van die ingewikkelde levensdingen aan loop: scheiding, merkwaardige man(nen), borstkanker, angst, paniek, depressie, slapeloosheid… Klinkt misschien vreemd, maar ik hou ervan, hoewel ik nogal praktisch ben. Geen jarenlange sessies of mijn jeugd tot mijn geboorte uitvlooien, maar een paar doelgerichte gesprekken en, hup, weer door met nieuwe inzichten. Inmiddels heb ik de Ware Psych gevonden, of eigenlijk zijn het er twee, en die raadpleeg ik zo nu en dan.
Hoewel we nogal uiteenlopende ervaringen hebben, ontdek ik in Marian Mudder (ja, die roodharige actrice uit ondedr andere ‘Baantjer’ en ‘Vrouwenvleugel’) een bondgenoot. Misschien zijn we allebei wel verslaafd aan NAZ, oftewel Niet Aflatende Zelfverbetering (haar woorden), zou zomaar kunnen. En we zullen ook zeker niet de enigen zijn, toch?
Een paar doelgerichte gesprekken en, hup, weer door met nieuwe inzichten
In ieder geval was ook voor haar de drempel van een therapeut nooit een obstakel. Ze schreef er een boek over: ‘Sofasessies’, met als ondertitel ‘Hoe therapie mij niet heeft geholpen en vooral waarom niet’. Ik citeer even de achterflap: ‘Marian fileert elke therapie die ze ooit is aangegaan op een hilarische, hartstochtelijke en schaamteloos eerlijke manier.’
Geweldig! Tijdens haar zoektocht ging ze weliswaar veel verder dan ik, namelijk van Riagg tot reiki en van avatar tot primal scream-therapie, om maar wat te noemen, maar het is een feest vol herkenning. Vooral omdat ze wat ze meemaakt op originele wijze waarneemt en heerlijke woorden weet te vinden om situaties en mensen zeer treffend neer te zetten. Met humor, want die spat er vanaf, ondanks haar soms toch echt zware zoektocht. Die vrouw kan schrijven. Dat mag ze wat mij betreft nog veel vaker doen.
Wel of niet in therapie, dat blijft natuurlijk de vraag. Aan het eind van haar verhaal vertelt Marian uitgebreid wat haar wél geholpen heeft. En dat is eigenlijk precies de conclusie die ik na al die jaren ook getrokken heb. Mocht je twijfelen, lees dit boek dan eerst maar.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
