Franska.nl

Teren op herinneringen

Jee, net verhuisd, ik haal onze (kunst)kerstboom uit zijn doos… alle takken verbogen. Hij ziet er niet meer uit. Net een bejaarde meneer die denkt: aan mij valt geen eer meer te behalen en ik ga lekker niet naar de kapper.

Wat een gesjouw is het toch elk jaar, zo’n boom. We hebben hem weleens tot Pasen laten staan, in onze Zambiaanse tijd. We vlogen op oudejaarsdag terug naar Zambia en ik had geen tijd meer om die boom af te tuigen. Stond ie er met Pasen nóg. Een buurvrouw pakte het handiger aan: zij hing haar kunstboom vol met leuke strikken, gooide er na nieuwjaar een dekbedhoes overheen en zo ging de boom de garage in, tot de volgende kerst, met dank voor de bewezen diensten. Ik wil dat eigenlijk ook wel, maar ik heb zoveel leuke ornamentjes, door de jaren heen verzameld en gekregen, dat ik nog niet aan die strikken ga, hoe decoratief ook. Eerst alle takken rechtbuigen. Of omhoog, of opzij. Wat is het eigenlijk een kreng. Toch, als ik hem gefatsoeneerd – en toegesproken – heb, staat hij er weer knap bij. Ik heb de doos met ornamentjes gelukkig weer gevonden.

 

Ach, kijk nou, het laarsje van Alison, mijn Engelse vriendin die met ons in Zambia was. Ik mis haar. Wat was zij een gezellige buurvrouw, met wie ik vreselijk kon lachen. Nog steeds, als we appen, bellen of e-mailen. Ik huilde van het lachen om haar hilarische verslag over hoe ze vorig jaar een kerstmaal kookte voor 24 personen, die stuk voor stuk noten op hun zang hadden over wat ze beslist niet konden of mochten eten. Vega, anti-zus en anti-zo, mensen met vreemde allergieën, het hield niet op. Maar ze deed het en ik heb haar gezegd een boek te schrijven over die Christmas horror. ‘Als jij het niet doet, doe ik het’, schreef ik. ‘Doe jij het maar!’ was haar antwoord.

 

 

De kleurige kerstbal van mijn vriend Alex: hij gaat al jaren mee en ik behandel hem met net wat meer aandacht dan die andere ballen. Hij symboliseert onze bijzondere vriendschap, die teruggaat tot 1992. Daar wil ik zuinig op zijn. Het groene paardje! Mijn kinderen vonden dat het mooiste dingetje in de boom. Mooi van lelijkheid eigenlijk, maar zo dierbaar. Het witte balletje met het aidslintje… gekregen van een lieverd in Kenia. Ze zat ze te maken aan een tafel in een kerkje, waar we geconfronteerd werden met een zaal vol vrouwen en een enkele man, die getroffen waren door aids. Ik weet nog dat ik ervan moest huilen: al die mensen, zó ziek. De opbrengst van de balletjes was voor een opvanghuis, waar vrouwen en kinderen die aan de ziekte leden op verhaal konden komen. Ze werden toen (2006) nog te vaak op straat gezet door huisbazen en echtgenoten. De maakster van het balletje was seropositief, maar werd behandeld. Geen feest, die behandeling, maar ze was blij dat ze nog leefde.

 

 

Mijn nieuwste aanwinst? Een bal van de Alzheimerstichting. Je kunt er een herinnering in stoppen, wat er ook maar bovendrijft uit het afgelopen jaar. Ik heb voor alle kinderen en kleinkinderen zo’n bal gekocht. Wat voor mij bovendrijft? Dat we als gezin, met partners en kleinkinderen, nog bij elkaar zijn. En al lukt het niet om elkaar tegelijk te zien dit jaar, maak er toch mooie dagen van! Zodat die ballen gevuld worden met goede herinneringen. Daar kun je lang op teren.