‘Takken donderen bij mij spontaan van de muur’
Als het op stylen op kledinggebied aan komt, is dat een appeltje-eitje voor Miriam, maar als het om het stylen van haar interieur gaat?
Je hebt van die mensen die kopen een tak, hangen hem op. Voilá Kerst. Of ze rangschikken wat kaarsen op een plateautje, hatsikidee, sfeer. Geef mij een simpel jurkje en ik spice het op met een ketting van een euro. Als het op stylen op kledinggebied aan komt, appeltje-eitje, maar als het om het stylen van mijn interieur gaat?
Takken donderen bij mij spontaan van de muur. Of, als ik bezoek krijg, vraagt men doodleuk waarom er een tak aan de muur hangt. Bij mij zit dat hele kaarsplateautje meteen onder de smurrie. Niet alleen dat plateautje, neen jongens, bleef het daar maar bij. Dat kaarsvet druppelt als ik even niet kijk zó van dat plateautje op tafel en van de tafel op de vloer. Vervolgens stap ik in dat kaarsvet en dan kom ik daar pas achter als mijn hele appartement onder het kaarsvet zit.
TWEE LENTES, TWEE ZOMERS, TWEE HERFSTEN EN EEN HALVE WINTER LATER HANGEN DIE WITTE WINTERSE BOLLETJES ER NOG
Op Pinterest zag ik een kerstboom gemaakt van klerenhangers. Te leuk. Maar. Ik kán het niet. Iets leuks verzinnen en daarna weer opruimen? Zo zonde. Twee jaar geleden kwam ik op het lumineuze idee om aan de lamp boven de tafel witte katoenen bolletjes te hangen voor een leuk winters effect. Iedereen vond het keileuk. Twee lentes, twee zomers, twee herfsten en een halve winter later hangen ze er nog. Niemand vindt die, inmiddels, bruine bolletjes nog creatief èn gezellig. En ze zien er ook nog uit alsof ze stinken. Wacht. Yep. Ze stinken.
Ik kijk uit op huizen waar prachtig verlichte kransen op voordeuren hangen. Ineens. Ik knipper één keer met mijn ogen en mijn hele buurt is ge-kerst-fraait. Wannéér dan? Hóe dan? En waaróm, waaróm tuigt iedereen zijn boom weer op om hem daarna weer helemaal af te tuigen? Als het mij ooit lukt om een kerstboom zó wonderschoon te krijgen, dan verdwijnt die met lichtjes en ballen op 6 januari in huishoudfolie verpakt de zolder op. Maar ik móet toch iets. Iets?
Weet je. Ik ga het gewoon doen. Ik knoop wat witte houten kledinghangers aan elkaar en hang die aan een muur. Wat ballen en lampjes erin. Klaar. Of toch maar niet. Nee. Als ik dat doe, ziet het er uit alsof iemand zijn jas op de kapstok wilde hangen maar vergat dat hij een kerstbal aan had getrokken. Ik geeft het op. Elk idee dat ik uitvoer met kerstmis loopt uit op een misser. Dus a.u.b. december, ga eens snel voorbij jij.
Miriam Mars kreeg de liefde voor mode met de paplepel ingegoten. Als een van de eersten liep ze in petticoat en houtje-touwtjejas.
