Zo lang had ik hem nog niet, die nieuwe werkplek, hierboven onder ons net gerepareerde dak. Ik kijk nog elke keer blij om me heen als ik er binnenstap. Oké, er staan nog geen leuke meubels, want die moeten nog komen, maar toch. Het voelt heerlijk. En helemaal nieuw. Tot de dag na de grote storm. Want sinds ‘the day after’ zit ik hier een beetje in het donker. Donker? Ja donker.
We kwamen half van de weg stormend donderdagavond thuis van een feestje en zaten gezellig beneden op de bank te suffen (de klassieke variant op chillen) toen we ineens een donderend geraas hoorden, alsof werkelijk het hele nieuwe dak in stukken naar beneden stortte. Eigenlijk durfden we geen van beiden te gaan kijken naar de ravage. Zo bang dat we de rest van de avond zwaar in zak en as zouden zitten. En ik stond trouwens te trillen van de schrik, dat ging ook niet zomaar over. Boven gekomen bleek een van de twee dakramen volledig verdwenen te zijn en lagen er gebroken dakpannen op de vloer.
Art-director Sven appt met veel uitroeptekens: SCHRIJF HET VAN JE AF!
De volgende ochtend konden we pas goed zien wat er aan de hand was. Niet alleen dat raam. Ook de meest romantische boom uit onze tuin, eigenlijk een van de redenen dat ik verliefd werd op dit huis, de oude appelboom, was vlakbij de grond afgebroken. Snik. Ik weet nog niet wat ik het ergste vind. En het heeft ook helemaal geen zin om daarover na te denken trouwens. Er moet nu gezocht worden naar een nieuw raam. Gaat nog wel een tijdje duren. Tot die tijd is het dak gewoon ineens dicht. Met pannen erop ziet het er van buiten uit alsof het nooit anders geweest is. En binnen is het dus een stuk donkerder. Pech. Maar doorrrrr. En mezelf weer aan het lachen proberen te maken. Zit niets anders op. ‘O ja joh? Dakraam eruit? Wat errug voor je! Is dat het ergste wat jij het afgelopen jaar hebt meegemaakt?’
Sorry lieve lezer, ik zal niet meer zeuren en je er niet langer mee lastigvallen. Er zijn veel ergere dingen op de wereld. Maar toch fijn dat ik het even bij je kwijt kon. Dank! En dan nu over tot de orde van de dag. Een hond tekenen. Nieuwe uitdaging. Tot later!
