‘Als hij gaat, ga ik ook!’ Waarop hij zegt dat hij haar zo graag met zich mee wil nemen.
‘Wij willen samen sterven.’
Maar als de één ongeneeslijk ziek is en de ander niet, kan de huisarts het niet maken om hun beider euthanasieverzoek in te willigen. En ook de Levenseindekliniek ziet het somber in, want ook die is aan de wet gebonden. Elke aanvraag wordt heus wel getoetst en geregistreerd, maar het aantal gevallen dat jaarlijks wordt gehonoreerd is letterlijk op de vingers van één hand te tellen. En dat zijn de gevallen waarbij sprake is van uitzichtloos lijden.
Echtparen die het ondraaglijke niet af willen wachten en er zonder tussenkomst van een arts samen een einde aan willen maken, kunnen zich wenden tot Stichting de Einder. Die heeft als uitgangspunt dat het recht op leven niet automatisch een plicht tot leven impliceert en ‘steunt bij een humane dood in eigen regie’.
Vanzelfsprekend zijn er hele ritsen mitsen en maren. Zoals daar is dat ‘sterven ook een vlucht naar voren kan zijn’, ofwel dat het vrezen voor de pijn wellicht erger is dan het lijden – je denkt nu dat je het alleen niet redt maar wie weet valt het mee. In een relatie, zo luidt een ander voorbehoud, is hoe dan ook altijd sprake van machtsverhoudingen. De één is dus meer overtuigd dan de ander en de ander laat zich door de één meeslepen naar een geregisseerd einde?
Feit is dat het een tendens is dat steeds meer echtparen verlangen naar een einde samen. En dat dat evengoed ingegeven kan zijn door de liefde die ze een leven lang samen verbond en die zo sterk en intens is dat ze een gebroken hart vrezen als ze het zonder moeten stellen.
Ik snap dat heus wel.
Bron: De Volkskrant
