Franska.nl

Smaken verschillen

 

Ik verslind woontijdschriften en kan uren op Pinterest struinen naar de mooiste interieurbeelden

Bij ons thuis verandert er dan ook geregeld iets. De bank naar de andere kant van de kamer, de tafel een kwartslag gedraaid, de muur een andere kleur en elk seizoen een andere set kussens en gekleurde kaarsen. Mijn man en kinderen kijken er niet eens meer van op als ze thuiskomen van werk of uit school en er is weer iets veranderd. Ik sta rustig om 23.00 uur nog op een ladder een muurtje te schilderen, een andere lamp op te hangen, een kastje te schuren of een wandmeubel te monteren.

 

Ik smul dan ook van televisieprogramma’s waarin ze de bewoners weer verliefd laten worden op hun eigen huis. De bewoners weten wel: dit moet anders. Maar hoe? Ze komen er samen niet uit. Want wat hij mooi vindt, vindt zij spuuglelijk en andersom.
Het programma opent met een rondje door de huidige inrichting, steevast afgekraakt door de presentator en/of stylist, waarna het stel wordt meegenomen naar een woonwarengigant, tevens hoofdsponsor van het programma. In dit onderdeel mogen de man en de vrouw los van elkaar een kamertje inrichten naar eigen wens en smaak. Hilariteit gegarandeerd. Want waar zij vaak kiest voor aaibaar, poezelig en lichtroze of pastel, gaat hij voor donker, staal, strak en functioneel. De onthulling en verwarring is dan ook groot wanneer beide kamers aan elkaar getoond worden. ‘Nee Jan, dit kun je niet menen! Deze lelijke stoel? En zo’n ijzeren drankenkabinet, met kinderen?’ ‘Och Karlijn, hoe kun je nou voor zo’n wit schapenkleed kiezen? En waarom voelt het alsof ik een balletstudio in stap?’ Ik vind het echt knap hoe de stylist er (bijna) elke keer in slaagt om beide stijlen perfect te combineren en de inrichting weer compleet anders en naar ieders tevredenheid weet af te leveren.

 

Nu dacht ik dat de smaken van mijn man en mij wel redelijk overeenkwamen. Ons huidige huis, ingericht door mijzelf, ziet er naar beider tevredenheid perfect uit. Maar nu we binnenkort gaan verhuizen, en ik opnieuw mag inrichten, wordt het verschil in smaak toch pijnlijk duidelijk. Waar hij tijdens de bezichtiging van ons nieuwe huis bij een megadure designradiator riep: ‘Wooow, wat een gaaf ding!’ Zei ik tegelijkertijd: ‘Ik heb nog nooit in mijn leven zoiets lelijks gezien.’ Ook bij mijn plannen en moodboards staat hij nog niet echt te springen. Met lede ogen kijkt hij toe hoe ik al weken losga met stofjes en printjes en kleuren en behangstalen. In ons huidige huis kreeg ik nog een soort van carte blanche, nu is hij een stuk kritischer. Een lila wc? Een okergele hal? (Prachtig bij het glas in lood, ik zeg het je.) Een oudroze keuken? Dat drukke bloemetjesbehang in de slaapkamer? Ik zie hem denken: moet dat echt?

 

Ja, dat moet echt. In mijn hoofd ziet het er allemaal al tiptop uit. Nachten lig ik in te richten en te schuiven en nog meer te schuiven en nog meer in te richten. Tot ik ‘s ochtends bij het ontwaken tegen mijn man zeg: ‘Jij krijgt een ‘mancave’ en ik carte blanche. Deal?’ Deal. Hij blij, ik blij. En je zult zien: uiteindelijk iedereen blij. Want het wordt werkelijk waar prachtig. Ja hoor, verliefd op ons huis, dat zullen we zeker weer worden.