Iedereen zou zo’n tante moeten hebben
Toen ze 94 was, maakte de tante naar wie Janny vernoemd is nog zonder blikken of blozen een omelet sibérienne. En dat is niet het enige wat ze haar nichtje leerde.
Ze leerde me niet alleen koekjes bakken en ingewikkelde recepten, maar ook het belang van kwaliteit. Ze had eindeloos geduld om me als kleuter te leren fietsen en ze bracht me de liefde voor mooie sieraden bij. Tante. Ik ben naar haar vernoemd.
Op haar negentigste reisde ze nog door het Panama-kanaal op een cruiseschip. Haar leeftijd weigerde ze te noemen. Een sterke vrouw die meerdere malen door China reisde en in Patagonië, Brazilië, Vietnam, Rusland, Nieuw-Zeeland en Canada is geweest, om over de Europese landen maar te zwijgen. Een vrouw met gevoel voor humor, die nergens spijt van had en streng was. Voor zichzelf maar vooral als het ging om ‘wellevendheid’.
Ze is niet meer en dat doet me intens verdriet, maar ik ben tegelijkertijd trots op alles wat ik van haar geleerd heb. Iedereen heeft een inspiratiebron nodig, soms iemand om je tegen te verzetten en soms om je mee te identificeren. In haar waren voor mij beiden (met een grote glimlach) vertegenwoordigd. Tafelmanieren waren onwrikbaar. Soep eet je van de zijkant van je lepel en schep je van je af (en o wee als je dat verkeerd deed). Smakelijk eten mocht nooit gezegd worden. En was er toch een gast die het in alle onschuld zei, dan antwoordde ze zwijgend met een minzaam glimlachje. Ik kreeg regelmatig te horen wat ik niet goed deed, zette mijn thee verkeerd of schonk koffie in rare kopjes, alles glom te weinig of mijn kleding was niet gepast. Nog geen maand voor haar dood toen ze bij me at, zei ze na de tweede hap soep: ‘Ik zal je mijn recept eens geven…’ Met andere woorden: in haar ogen ondermaats.
Maar ze was ook trots, vertelde iedereen dat zij mij had leren bakken en de liefde voor eten bij had gebracht (daarbij vergetend dat mijn moeder, haar zus, diezelfde liefde deelde) en dat ik toch echt op haar leek.
Ik gun iedereen zo’n tante om van te houden. Een rots in de branding, iemand die streng maar oprecht is, iemand die tot op hoge leeftijd elke dag kookt en de tafel met tafelkleed en servet blijft dekken. Op haar 94e maakte tante nog zonder blikken of blozen een omelet sibérienne. Daarom als eerbetoon aan haar hier in telegramstijl en in haar woorden het recept, de perfecte mix tussen warm en koud, om als traditie door te geven.
Maak eerst ijs. Uit de winkel kan niet, dat is veel te zacht. Dus vla maken met 5 dooiers, 125 gram suiker, een vanillestokje en 250 ml melk en hier na afkoeling 200 ml lobbig geklopte slagroom door mengen en in een langwerpige vorm laten glijden. Het ijs in de diepvries door en door koud en stevig laten worden. Dan 4 lange (niet te dikke) plakken snijden van (natuurlijk een zelfgebakken) cake en 2 kleine plakken voor de zijkant. Bestrijk de plakken aan 1 kant met frambozen (of welke jam je ook gemaakt hebt). Klop 5 eiwitten met een suikersiroop (5 eetlepels water en 250 gram suiker) zo stijf mogelijk. Verwarm de oven voor op de hoogste stand . Neem een grote ovenvaste schaal en leg daarin de eerste lange plak met de jam naar boven, daarop het ijskoude ijs en dek dit af met de plakken cake. Jam kant naar binnen. Zorg dat er geen open plekken zijn. Strijk dit nu in een dikke laag af met het stijfgeslagen eiwit en laat in ongeveer 5 minuten kleuren in de oven die op de hoogste stand is voorverwarmd. Ook lekker met verser vruchten of compote…
Fotografie: Jamie Oliver’s Kerstkookboek
Janny van der Heijden draagt graag jurken, pakjes en hoge hakken. Bekend als stijlvol jurylid van Heel Holland Bakt en presentatrice van Landinwaarts, schrijft ze dagelijks over eten, drinken en koken en proeven. Dat doet ze elke maandag bij ons. Janny schreef verschillende kookboeken. Ze heeft twee zoons en is oma van twee kleindochters.
