Serious Request
Tijdens het interview moet ik af en toe mijn tranen wegknipperen. En daar schaam ik me niet voor: als dit je niet raakt, wat dan wel?
Hoe moeilijk moeten de feestdagen zijn als je net iemand uit je gezin hebt verloren…
Soms drukt het leven je met de neus op de feiten. Het begon vorige week met een prikkelarme Sinterklaas. Een Sinterklaasviering voor kinderen die niet zo goed tegen prikkels kunnen en waar ik voor de krant waarvoor ik werk verslag moet doen.
‘Die ouders zijn vast van die geitenwollensokkentypes,’ grinnikt mijn schoonzoon nog. ‘De glutenvrije pepernoten staan vast al klaar.’
In dat laatste heeft hij gelijk, die staan inderdaad klaar. Maar het eerste kindje blaast meteen al mijn vooroordelen het raam uit. Een zevenjarig jongetje in een rolstoel, dat slechts een paar woorden kan zeggen.
‘Niet alle zalen zijn toegankelijk voor een rolstoel,’ leggen zijn ouders uit. ‘Bovendien gebeurt er dan zoveel om hem heen, dat hij geen aandacht meer heeft voor Sint en Piet.’ Zijn stralende smoeltje vertelt hoe geweldig hij zijn privébezoekje aan de Sint vindt. ‘Momenteel is Sinterklaas zijn idool.
Twee dagen later heb ik een interview met mensen die een actie doen voor Serious Request. Persoonlijk heb ik niet zoveel met het Glazen Huis. Van die dj’s die zich een tijdje opsluiten… voor mij hoeft het niet. Dit jaar is het goede doel onderzoek naar behandelingen tegen metabole ziektes… ik weet amper wat dat inhoudt. Tot de mensen tegenover mij in tranen vertellen over hun zoon Jelle, die een metabole ziekte had. Een vrolijk kind, dat bij iedere tegenslag riep: Het komt wel goed. Tot het niet meer goed kwam. Op zijn vijftiende kreeg hij een griepje. Het leek niks bijzonders, maar Jelle ging in rap tempo achteruit. Hij werd zieker en zieker, en zelfs de dokters in het Sophia Kinderziekenhuis wisten niet meer wat ze moesten doen om hem te helpen. Zijn ouders vertellen over zijn laatste momenten, toen hij stierf in hun armen. En of dat niet erg genoeg is, hadden ze inmiddels ook gehoord dat hun dochter aan dezelfde ziekte lijdt. Ondanks al hun verdriet zien ze ook nog redenen om dankbaar te zijn:
‘We zijn dankbaar omdat we Jelle vijftien jaar bij ons mochten hebben, en omdat Mirte zo’n lekkere puber is.’
Hun dochter heeft na het overlijden van Jelle een levertransplantatie gehad en het gaat een stuk beter met haar.
Met tranen in mijn ogen maak ik aantekeningen voor mijn artikel. Ik schaam me er niet voor: als dit je niet raakt, ben je wel heel gevoelloos. Ineens begrijp ik ook de zin van Serious Request en ik hoop van harte dat de actie van de familie Hermans een enorm succes wordt (mocht je meer willen weten: www.stichtinghetkomtgoed.nl).
Als ik naar huis rijd, zie ik overal al verlichte kerstbomen. Hoe moeilijk moeten deze feestdagen zijn, als iemand uit je gezin is weggenomen… Dan besef ik ineens weer hoeveel ik heb om dankbaar te zijn: al mijn dierbaren zijn in goede gezondheid. Ik kan ze vastpakken, knuffelen, vertellen hoeveel ik van ze hou. Dit jaar ga ik extra genieten van Kerst!
