Franska.nl

Máxima zoekt een secretaresse, hoorde ik op de radio. Meteen ontstond er een discussie in de studio. Omdat de mannelijke presentator die dat zijn vrouwelijke collega hoorde oplezen zich blijkbaar gepasseerd voelde. ‘Een secretaresse? Oh! Dat mag dus alleen een vrouw zijn? Dat kán toch niet? Er staat toch zeker wel bij dat het M/V is hè?’
 
Nou, ik kan je uit ervaring vertellen dat het wemelt van juist mannen die het super-vreemd vinden als een secretaresse een man is. Ik heb een hele tijd een mannelijke secretaresse gehad en elke vergadering waar ik kwam vonden de heren in het gezelschap het nodig om daar flauwe grappen over te maken. Het was verdorie een van de liefste en leukste secretaresses die ik ooit gehad heb. Zette meteen een kopje koffie voor me klaar als ik binnenkwam.
 
En inderdaad ja, hij hing ook nog m’n jas op. (The devil wears Prada was toen nog niet eens  geschreven.) Dat was geloof ik het aller-belachelijkst in de ogen van de heren. En ik vond het juist alleen maar superaardig. Sterker nog, misschien zou ik het ook wel doen als ik secretaresse was. Waarom niet? Is toch alleen maar fijn om het voor iemand zo comfortabel mogelijk te maken? Ach, misschien ben ik wel een sloof en een trouwe dienaar. Zou best kunnen. Kan me geen ene donder schelen als mensen dat van me zeggen. En Hein, lieve secretaresse, nog van harte bedankt voor de leuke tijd.
 

 
Ik had maar één ding waar ik mee zat. Ik vond het gek om het over hem als secretaresse te hebben. Secretaris klonk ook een beetje vreemd, want dat is dan weer een heel ander beroep. Dat is het enige waar ik in die tijd mee geworsteld heb. Eigenlijk heb ik er zoveel mogelijk omheen gepraat. Konden de heren vergadertijgers helaas niet. Zo kinderachtig. En daarom juist extra leuk om te horen dat die radiopresentator voor eventueel solliciterende heren opkwam. Die mogen ook best secretaresse worden, vond hij. Of deed hij dat alleen maar omdat hij het zelf wilde en het om Máxima ging?