Banaal
Iedereen zoekt een vervuld bestaan en investeert daarin. En dan kom je ineens tot de ontdekking dat je leven eigenlijk gewoon best saai is.
Ik bedoelde het als een grap. Ik had met een collega een relatiecomedy voor het theater geschreven en toen de radio-interviewer me vroeg waarom we zo nodig een stuk over veertigers met jonge kinderen wilden tikken, floepte ik het eruit: ‘Omdat bij hen het meeste drama zit. Tot je vijfendertigste, veertigste zit je in je periode van opbouw. Je zoekt een partner, je koopt een huis, je sticht een gezin. Leuk allemaal, maar echt interessant wordt het daarna.’
‘Wat bedoel je?’ hijgde de interviewer in de microfoon.
‘Omdat daarna de periode van afbraak volgt.’
Ik hoorde het mezelf zeggen en dacht: Oei, dat is wel erg cynisch. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat het waar is. Ik ben begin veertig en ik zie talloze shiny happy people sneuvelen. Relaties stranden, carrières stokken door burn-outs, er wordt geklaagd over onwillige kinderen. Het blijkt een hoop gedoe, een beetje gelukkig leven. Natuurlijk, er gaan mensen uit elkaar met heel gegronde redenen, maar laatste hoorde ik op het schoolplein een moeder haar schouders ophalen. ‘Ik vind alles zo, zo…. saai geworden.’
Interessant is dat. We jagen jarenlang een droom na. We willen een vervuld bestaan, daar investeren we tijdenlang in. Maar op een dag worden we wakker, staren naar buiten en denken: Wat is er met mijn leven gebeurd? Het leven, dat is er gebeurd. En het leven is ontstellend banaal.
Het heeft iets met de evolutionaire geest te maken, denk ik. Wij mensen willen altijd meer. Als student streven we naar een mooi huis, een partner, kindjes misschien, die fijne baan. Maar heb je dat allemaal voor elkaar dan is het knap lastig je te realiseren dat die vent met die ochtendadem jouw droomprins is en dat er op jouw prinsessenkasteel een huizenhoge hypotheek drukt.
Het stomme is: onze ouders hadden hier al last van, ik groeide op in een omgeving vol gesneuvelde huwelijken en gestrande beloftes. Toch kunnen wij blijkbaar het tij niet keren. Dus hoe zit dat nou eigenlijk met die evolutie? Zou het niet eens tijd zijn dat de mensheid zijn tevredenheidsklier wat sterker ging ontwikkelen?
Van tafeldame bij ‘De Wereld Draait Door’ tot deelnemer aan ‘Wie is de mol?’ Van columnist in het Parool tot het toneelstuk ‘Ajax mijn club’. Veelzijdiger dan journalist/schrijfster Roos Schlikker bestaat niet.
Fotografie: Brenda van Leeuwen
