JOMO!
Het Boekenbal. Zwieren met Cees Nooteboom, bomen met Connie Palmen… daar droomde Roos als studente Nederlands al over. Maar toen het kon ging ze niet. En was ze daar intens tevreden over.
Ik was altijd het meisje dat het licht uitdeed. Organiseerde iemand een feestje? Ik was present. En altijd, altijd ging ik als laatste weg. Dat deed ik niet alleen omdat ik zo van dansen en drinken houd (wat ik wel doe), maar vooral omdat ik bang was iets te missen. FOMO (the Fear Of Missing Out) dreef me jarenlang van borrel naar première naar receptie naar partytent. Ik heb daardoor een hoop leuke dingen meegemaakt, echt, mij hoor je niet klagen. Maar om nu te zeggen dat ik voortdurend op de toppen van mijn genot zat, neuh. Menig feestje eindigde ik ietwat lodderig en vermoeid aan een bar, te landerig om mijn jas aan te trekken en mijn huis op te zoeken. Aan netwerkborrels heb ik een intrinsieke hekel. Zodra ik denk te moeten netwerken, eindig ik altijd uit pure gêne achter een kamerplant. En gala’s en premières worden vaak puur georganiseerd zodat de mensen kunnen zeggen dat ze ervoor uitgenodigd zijn.
Dat geeft niet, alleen je pet moet er wel naar staan. Afgelopen vrijdag had ik niet eens een pet op. Ik was moe. Na wekenlang hard werken, veel ‘Wie Is De Mol’-avonden en sociale verplichtingen, wilde ik maar één ding: in mijn pyjama op de bank. Toen kreeg ik een berichtje. Als ik wilde mocht ik naar het Boekenbal, er kon een kaart voor me geregeld worden. Het Boekenbal… Als studente Nederlands fantaseerde ik er al over. Zwieren met Cees Nooteboom, bomen met Connie Palmen, of desnoods die grootheden alleen maar beloeren vanachter een kamerplant, te bescheten om iets te zeggen. Wat zou ik dat fantastisch vinden.
Met mijn ultrazachte badstoffen eenhoornpantoffels op de rode loper zou wat raar ogen
En dat moet het ook zijn. Ik heb altijd een grafhekel aan mensen die blasé over het Boekenbal doen. Die mompelen dat er heus niks aan is. ‘Maar ja, je gaat toch hè, het hoort er gewoon bij.’
Flauwekul. Als je feest, dan feest je en drink je de glazen helemaal leeg. Mits je wil. En die dag wilde ik maar één ding: mijn ultrazachte badstoffen eenhoornpantoffels aan. Omdat dat wat raar op de rode loper zou ogen (‘Ha Cees! Vind je het wat?’) besloot ik: ik ruil vandaag mijn FOMO in voor JOMO. Terwijl ik die avond op Twitter de ene partyselfie na de andere voorbij zag komen, lag ik intens tevreden snorrend met mijn eenhoorns onder een dekentje. The Joy Of Missing Out, ik had nooit geweten hoezeer je daarvan kunt genieten. Ik ben nog steeds het meisje dat het licht uitdoet. Maar af en toe doe ik dat thuis. Om tien uur ’s avonds. Waarna ik intens tevreden mijn bed in duik. Mét een boek uiteraard. Het was een geweldig boekenbal.
Van tafeldame bij ‘De Wereld Draait Door’ tot deelnemer aan ‘Wie is de mol?’ Van columnist in het Parool tot het toneelstuk ‘Ajax mijn club’. Veelzijdiger dan journalist/schrijfster Roos Schlikker bestaat niet.
Fotografie: Brenda van Leeuwen
