Franska.nl

Rare wereld

En ik voelde me ineens een heel rare inwoner van een raar land op een rare wereldbol.

 

In plaats van voor de kerstboom met veel familie zat ik dit jaar met kerst voor de televisie met Covid. ‘Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren…’, de tekst van Hazes’ Eenzame kerst gonsde voortdurend door mijn brein, maar toch voelde het ook weer niet echt als een straf. Ik kon op TV kijken wat ik wilde, er brandden overal lichtjes, lampjes en kaarsjes, en de koelkast lag vol met lekkers. Niks te klagen, zou je denken. Hooguit te verbazen. Ja, echt! Want dat krijg je wel als je de hele dag TV kijkt en gaat nadenken over wat je dan ziet. 

 

Zo zag ik dat er hongersnood dreigde in Gaza, terwijl ik net mijn tweede Berliner bol naar binnen werkte. En dat voelde ineens volslagen belachelijk. 

 

Ook zag ik een vuurwerkverkoper uit Amersfoort. De stad waar vuurwerk afsteken verboden was. Er moest vooral veel afgestoken worden, vond hij. En met hem veel klanten die lachend aangaven zich helemaal niets van het afsteekverbod te gaan aantrekken. Er moest gefeest worden! Terwijl de knallen van tegenwoordig mij toch echt eerder doen denken aan oorlog dan aan feest. 

 

Ik ga maar op zoek naar een film, dacht ik toen. Misschien valt er nog iets te lachen op Netflix.

 

‘Een man is onlangs weduwe geworden…’, las ik daar als teaser voor een film die volgens het algoritme bij mij zou passen. 

 

Een man? Weduwe?? Was er laatst ook al niet iets over het taalniveau van Nederlanders in het Journaal? Even terugzoeken. Ik log uit op Netflix en switch weer terug naar een nieuwsuitzending waar het stomtoevallig inmiddels ook al ging over scholen. 

 

Nou jaaaaa, zou nu zelfs het Journaal met algoritmes aan mijn wensen proberen te voldoen? En ik keek toen naar een item over kinderen die nog nooit hun schoolvriendjes hadden gezien, omdat ze les krijgen in Oekraïne. Alles moet daar online, omdat de deur uitgaan nergens meer veilig is. We zagen een schattig meisje waar we medelijden mee moesten hebben, want ze vond het vreselijk dat ze alleen online les kreeg en nog nooit haar klasgenootjes in levenden lijve had gesproken. En dat is natuurlijk ook in- en intriest.

 

Maar toen dacht ik toch meteen weer aan een item van een paar dagen eerder op datzelfde Journaal. Over het telefoonverbod op onze scholen. Onze kinderen zitten daar namelijk naast elkaar in de klas de hele tijd te kijken op… Juist! Hun schermpjes! En ik kan me dan opnieuw niet aan het gevoel onttrekken dat wij hier in Nederland behoorlijk de draad zijn kwijtgeraakt. 

 

Er blijken nu zelfs weer kinderen te sterven aan mazelen, zie ik op een andere zender. En ik zucht. Het lijkt wel of wij alles wat afschuwelijk is vrijwillig opzoeken. We kijken tegen forse betaling naar films waar mensen elkaar op gruwelijke wijze afslachten, terwijl dat in de landen om ons heen in het echt gebeurt. We laten ons opsluiten in escape rooms, terwijl in andere landen mensen worden ontvoerd en opgesloten. We bouwen de grootste bommen en vuurstapels, gewoon, voor de lol. Terwijl in oorlogsgebieden alles op dezelfde manier wordt platgewalst uit haat. We helpen het milieu van onze kinderen om zeep met drugsafval voor pillen waar we grof geld voor betalen, maar we kijken neer op gratis vaccinaties, terwijl mensen in landen om ons heen hierom smeken.

 

En gut, wat werd ik ineens benieuwd naar de reacties als het Journaal zo’n item nou eens net even anders had gebracht dan nu.

 

Als hetzelfde aantal gestorven mensen was weergegeven met de mededeling erbij dat die doden voorkomen hadden kunnen worden door de mensen in te enten. Dat die vaccinaties er allang zijn, maar ons dus worden onthouden in plaats van gratis aangeboden. 

 

En ik voelde me ineens een heel rare inwoner van een raar land op een rare wereldbol. Maar dat kan ook de koorts geweest zijn.