Je privéleven op Facebook?
Franska.nl… Ik wil dat het persoonlijk is, anders geef ik het niet m’n eigen naam natuurlijk. Maar dat hoeft toch nog niet te betekenen dat je zo’n beetje naast mij op het toilet zit of in bed ligt? Toch? Waar ligt die grens voor mij? Ik heb de maatstaven nooit omschreven, maar misschien toch wel interessant om dat eens te doen.
Ik stop zo ongeveer daar, waar m’n directe omgeving (man, zus, familie en vrienden) er te veel op aangesproken kan worden. Wat te veel is? Tja… kwestie van aanvoelen. En als ik iets schrijf dat over mensen gaat, check ik het eerst even. Of ze het OK vinden dat ik dat publiceer. Als ik dat vergeten ben, dan hoor ik het graag alsnog.
Ik schrik me een hoedje als in reacties mensen toch ineens de hele doopceel van mijn directe omgeving of van mij beginnen te lichten. Dan verwijder ik dingen. Ik weet heus wel dat het allemaal ergens toch nog te vinden is, maar dan moet je extra moeite doen.
Of ik dan dingen doe die een ander normaal mens nooit zou doen? Welnee. Tuurlijk niet. Naar de wc gaan en naar bed gaan is bij mij niet echt heel verrassend anders en interessanter dan bij een ander.
Er zijn mensen, die hun privé-affaires blijkbaar zo interessant vinden dat ze werkelijk alles delen. Moeten ze natuurlijk helemaal zelf weten. Al vraag ik me weleens af, of ze weten wat ze doen. Of ze de gevolgen en risico’s wel kunnen inschatten. Of zouden ze dat heel goed kunnen en juist graag op willen vallen? Waarom toch?
Ooit vertelde ik aan onze social-media-goeroe Kirsten dat ik niet eens op Facebook zet dat ik op vakantie ben. Veel te handig voor inbrekers, zei ik. Waarop Kirsten zei, dat inbrekers dan wel heel erg slim moesten zijn en dat ze daar niet vanuit ging. Ik twijfel toch nog steeds… Jij?
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
