Pieter werd weduwnaar toen zijn dochters vijf en negen waren
‘Zelfs toen ik behoefte aan meer rust en privacy kreeg, bleef mijn omgeving mij bedelven onder goede bedoelingen.’
‘Onze dochters waren vijf en negen toen mijn vrouw, hun moeder, verongelukte. Als hij niet had gedronken, de man die haar aanreed, had ze nog geleefd. Dan had ze niet eens een ongeluk gehad en was ze die dag gewoon thuisgekomen van haar werk en hadden we samen gekookt, gegeten en de kinderen naar bed gebracht. Maar die man, dat ongeluk, had aan dat alles een einde gemaakt. Vanaf dat moment was het alleen nog maar ikzelf en onze dochters van vijf en negen.
Ik kreeg heel veel hulp in het begin en dat was ook nodig. Mijn leven, onze levens, waren volledig ontspoord. Zoals in elke relatie hadden we de taken gaandeweg verdeeld, maar nu werd ik geacht opeens alles te doen en te kunnen. Heel veel simpele dingen die met de verzorging van de kinderen en het runnen van een huishouden te maken hadden, moest ik me nog eigen maken. Ouders, familie, vrienden en buren kwamen langs om te vragen wat ze konden doen. Daar was ik oneindig dankbaar voor. Zonder al die hulp had ik het niet gered.
Maar na ongeveer een jaar kregen onze levens weer vorm. Er kwam weer een ritme in en het missen van mijn vrouw, van mamma, deed nog wel veel pijn maar was niet meer zo ontwrichtend als eerst. Op een avond zeiden we tegen elkaar dat we blij waren met z’n drieën en dat mamma vast en zeker trots op ons was zoals we het samen redden. Dat was ook het moment dat ik meer behoefte kreeg aan privacy. Dat er om de haverklap iemand aan kwam bellen om te redderen was, hoe ontzettend lief bedoeld ook, niet meer per se nodig.
Ik wist alleen niet goed hoe ik dat duidelijk moest maken. Ik had niet de indruk serieus genomen te worden als ik zei dat ik alles onder controle had. Een man alleen, zo zei een vriendin, wekt nu eenmaal veel meer medelijden dan een vrouw alleen. Van vrouwen wordt verwacht dat ze hun mannetje weten te staan als ze alleen achterblijven, maar met mannen is dat toch een ander verhaal. Het was moeilijk om mijn omgeving ervan te overtuigen dat dit vooroordeel niet op mij geprojecteerd kon worden.
Daarom begon ik ermee om consequent te zeggen dat we er echt wel uitkwamen met z’n drieën en dat ik beloofde om zelf aan de bel te trekken als ik dat nodig vond. Daarna veranderde ik mijn mantra en werd het dat ik dan wel een man alleen was, maar dat ik inmiddels net als vrouwen die alleen komen te staan prima de rol van zowel pappa als mamma kon vervullen. En inderdaad werd het beter. Degenen die al te hardnekkig bleven bijspringen kregen op het laatst te horen dat het goed was om mij en de meisjes onze tijd samen én onze fouten te gunnen. Inmiddels zijn de verhoudingen genormaliseerd en kan iedereen weer ademhalen. Intussen blijf ik me afvragen of dat vanzelfsprekender was geweest als ik een moeder alleen was geweest.’
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
