Franska.nl

Nou werk ik toch al meer dan veertig jaar met journalisten. En die doen iets dat me nog altijd blijft verbazen. Hebben ze natuurlijk op hun opleiding zo geleerd. En ook nog altijd moet ik er ook stiekem om lachen. Was even wennen, maar tegenwoordig vind ik het dus wel grappig. In het begin niet natuurlijk.

Het begon allemaal toen ik een ontwerp voor een Italiaanse trui had gemaakt voor het tijdschrift Ariadne. Bij het artikel gaf ik nog wat leuke weetjes over Italië, onder andere het recept voor verse groene pasta (lasagne). De journalist van dienst had het zonder overleg aangepast. In mijn tekst legde ik uit dat het een mengsel van bloem met vers gekookte spinazie was. Toen ik het gedrukt zag, moest de bloem ineens met het kookvocht van spinazie gemengd worden. Huh? Nou, toen moest ik niet heel erg lachen. Ze had het nagezocht, zei ze. Tja… En waar dan? En waarom weet iemand anders het dan beter dan ik? Zul je zien dat ergens anders een journalist weer kijkt naar wat ik gezegd zou hebben en zoiets in een ander tijdschrift of krant weer precies andersom verandert. Wie zal het zeggen?

Toen werd ik dus nog boos

Is gelukkig met het verstrijken van de jaren overgegaan. Die keer dat ik in een artikel, dat over allerlei soorten rozen ging en dat nog gedrukt moest worden, las dat je behalve trosrozen en klimrozen ook stokrozen had.

‘Een heel speciale rozensoort die lange stengels maakt en mooie platte bloemen heeft’, etc. Toen ik tegen de journalist van dienst zei dat een stokroos geen roos is, kreeg ik te horen dat ik het verkeerd had. Uiteraard hield ik voet bij stuk en legde uit wat een stokroos dan wel is, waarop ze het dan ‘nog wel even uit zou zoeken’. In die tijd was ik nog wel zo naïef dat ik meteen  meldde dat dat niet nodig was, want dat ik het gewoon wist… Nou… zo werkt het niet in de journalistiek. Ik moest wel (stiekem) lachen, ondanks m’n verbazing over die opmerking.

Dus toen ik laatst weer eens zoiets tegenkwam bij de vertaling van een bepaald ingrediënt, waarop ik de schrijfster erop attendeerde dat het niet klopte en te horen kreeg dat ze het even na zou gaan kijken, merkte ik dat zelfs ik met de jaren wijzer word.

Want ik heb niet gezegd dat uitzoeken niet nodig was. Wat de uitkomst van het onderzoek was? Ik bleek gelijk te hebben. Joh! Lachte ik weer stiekem in m’n vuistje natuurlijk.

En toch

Toch heb ik bewondering voor mensen die zo vasthouden aan de regels die ze bij hun opleiding meegekregen hebben. Check en dubbelcheck. Zo hoort het gewoon als je journalist bent. Het is niet voor niets een vak.