Franska.nl

Pesten deden ze misschien niet

Maar buitensluiten was hun favoriete spel.

 

“Hebben jullie dat ook weleens? Dat je eigenlijk pas doorhebt hoe erg iets was als je het aan iemand vertelt?” Bel en ik staan te koken, en Iggy dartelt er zoals altijd een beetje doorheen. Meestal vertelt ze, bij voorkeur van minuut tot minuut, over de schooldag die achter de rug is. Van de uitgangen bij Latijn tot de touwtjespringact die ze bij gym hebben opgevoerd en waarvoor ze, bij hoge uitzondering, een 9,5 hebben gekregen.

 

Maar nu was er ernst. Ineens. Bel en ik hadden inmiddels bevestigend geknikt, en ik had het verhaal verteld van die ezel die me had gebeten tijdens een schooluitje en dat ik pas had gehuild toen mijn moeder me met spoed kwam ophalen. Jezelf zien door de ogen van de ander opent blijkbaar het luik dat zelfmedelijden toelaat.

 

Ze ging verder. Op een feestje, dat reuzegezellig was geweest, had ze een gesprek gehad met een meisje dat ook net in de brugklas zat. Dat meisje had Iggy gevraagd hoe haar groep 8 was geweest. “En toen ineens bedacht ik hoe niet leuk het was. Wat ze (hiermee doelde ze op haar meisjesgroepje met een nogal ongebruikelijke dynamiek) eigenlijk allemaal hadden gedaan. En dat terwijl ik het toen toch ook moeilijk had.” Terwijl ze sprak, had ze rondgelopen, maar nu stond ze even stil en keek ze naar ons op. “Met Flo en zo.”

 

Ik wist ook dat het niet leuk was geweest. Pesten deden ze misschien niet, maar buitensluiten was hun favoriete spel.

 

Ineens werd ik boos. Niet alleen op die meisjes, maar ook op hun moeders. Hoe klein was de moeite geweest om een vriendinnetje van je dochter, wiens zus zomaar ineens uit huis is geplaatst, een kaartje te sturen? Of een koekje voor haar te bakken? Of om haar even extra uit te nodigen?
Nadat ik heel hard in mijn vuist heb geknepen en daarna mijn meisje heb gekust, probeer ik de donkere gedachten weg te puffen. Laten we kijken naar het nu. Hoe goed het gaat met Flo en ook met dit wijze kind dat opbloeit op haar nieuwe school.

 

Maar praten helpt bij het verwerken.

 

Ik las laatst dat je beter over het litteken kan praten dan over de wond. En nu er bij ons een klein korstje op zit, lijkt dit me het perfecte moment.