Franska.nl

Overvloed gaat voor mij over toewijding en aandacht

‘Jongens ik ben volgende maand in Nederland, wie heeft er tijd voor een borrel?’

 

Ik stuur het bericht in het appgroepje van mijn vriendengroep die ik al zo’n 25 jaar ken. Een leuke groep van zeven mensen met wie we al jaren lief en leed delen. Ik spreek ze regelmatig nu ik hier op het eiland woon, maar live zien, en zeker in een groep, is natuurlijk een andere ervaring.

 

Meteen stroomt mijn WhatsApp over van de reacties. ‘Zin wel, maar tijd helaas niet. Dat hele weekend zit al vol.’ ‘Andere verplichtingen helaas, spijtig genoeg.’ Kortom: niemand tijd. Ook met mijn bonusdochter probeer ik af te spreken in het weekje dat ik in Nederland ben. Het is passen en meten en uiteindelijk komen ook wij tot de conclusie dat het niet gaat lukken om elkaar te zien. Want zij werkt ver van huis, maakt lange dagen en zit ook dat ene weekend al bomvol sociale verplichtingen. En ik had zelfs nog wel het ontbijt op zaterdag en zondag in de aanbieding gegooid. 

 

Hoe anders is het sociale leven op Mallorca. Hier heb ik werkelijk niets vooruit gepland. Toevallig kreeg ik een uitnodiging voor een lunch in de week voor kerst, maar dat is het verst van tevoren dat ik hier iets in mijn agenda heb staan. De meeste dingen gebeuren hier gewoon last minute. ‘Goh ik ben in de tuin aan het werken, heb je zin om langs te komen voor een borrel?’ kreeg ik laatst per sms. Of zondagochtend nog, van een vriendin die aan de andere kant van het eiland woont: ‘Zullen we lunchen vandaag samen? Dan spring ik op de scooter en rijd ik naar je toe.’

 

Ik houd van het last minute plannen van afspraken hier, al moet ik toegeven dat ik er in het begin wel aan moest wennen. Ook ik was namelijk nogal van het vooruit plannen. En, hoewel ik het me nu niet meer kan voorstellen, had soms op een gewone zaterdag wel vier sociale afspraken voor de dag: koffiedrinken met mijn vriendinnen na het sporten, lunch met weer andere vriendinnen, een verjaardagsborrel ergens en ten slotte nog een etentje. Ik vraag me nu af waarom ik dat allemaal zo heb gedaan. En vooral: of ik daar wel echt van genoot. Natuurlijk, ik houd enorm van lekker eten en borrelen en ik houd van mensen om me heen, dus dat is win-win zou je zeggen. 

 

Maar ik begin er zo langzamerhand achter te komen dat overvloed (voor mij in ieder geval) helemaal niet bestaat uit veel. Overvloed gaat voor mij over kwaliteit. Over aandacht. Over intentie. Over met je bewustzijn ergens zijn. En de slow living hier op het eiland past daar fantastisch in. Nu helpt het natuurlijk dat ik me suf mediteer en ook echt mijn aandacht en bewustzijn heb getraind. Maar ik ben dol op in het moment leven, zo blijkt.