Over drankmisbruik
En de prijs van een ouderwets avondje uit.
Onderweg op de fiets naar huis moet ik mezelf hardop toespreken om niet zo erg te slingeren dat ik ervan uit de bocht vlieg en op m’n snufferd ga, en als ik eindelijk thuis ben laat ik de ketting drie keer uit mijn handen kletteren voordat het me lukt om hem om de lantaarnpaal, door de spaken van het voorwiel en om de stang te slaan.
Ik heb vanavond gedronken alsof de tijd stilstond en ik nooit ouder werd en steeds slechter tegen drank kan. Want vanavond was ik met drie vriendinnen uit en uit eten, en gingen we na de laatste gang – en ook al meer rosé dan goed is voor een mens – aan de cocktails omdat we dat vroeger ook altijd deden en dat altijd zo leuk was – en lekker. Maar behalve dat die valsigheidjes nog steeds killing zijn terwijl je niet eens proeft dat er überhaupt alcohol in zit, lijkt niets meer op vroeger.
Ik voel het al als ik naar de wc loop en me afvraag of ik nog wel recht loop – langs die tafels met jonge mensen die me waarschijnlijk pas op zouden merken als ik hier voor hun neus een enorme smakkerd zou maken. Ik voel het nog meer als de frisse avondlucht me voor mijn kop slaat om me in één rake klap aan mijn verstand te peuteren hoe erg ik me heb zitten misdragen. En dan moeten het tollen in bed en het draaien van mijn maag, waardoor ik steeds denk dat ik moet spugen (waar ik me tot het uiterste tegen verzet), nog komen. Net als die hele doorwaakte, brakke nacht.
De volgende ochtend wordt er al vroeg geappt. Want ook dat hoort bij geen achttien meer zijn: niet meer uit kunnen slapen en juist wakker liggen van de alcohol in plaats van ervan in coma te raken. Iedereen is goed thuisgekomen. Al moet je niet vragen hoe. En verder komen we erachter dat dat van die gedeelde smart die halve smart zou zijn voor geen meter opgaat. De bonkende koppijn en golven van misselijkheid moet ieder voor zich doormaken en uitzitten en dat zal duren tot de volgende ochtend als er wel weer een nacht goed geslapen is.
Maar was het ’t waard? Ja dat was het. Tot aan de cocktails hadden we namelijk een ouderwets top-avondje en was het alsof de tijd stil had gestaan en we nooit ouder werden.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
