Over die koffietjes die nooit gedronken worden
‘Laten we snel een koffietje doen!’
‘Ja, dat lijkt me heel erg leuk’, type ik meteen. ‘De komende twee weken zit ik vrij vol maar daarna zou ik bijvoorbeeld op donderdag of vrijdag kunnen, jij?’
Vervolgens blijft het stil. Van een afspraak komt het in ieder geval niet.
Herkenbare situatie, nietwaar?
Het ‘laten we snel een koffietje doen’ is eigenlijk het equivalent van het Amerikaanse ‘how are you today’. Toen ik als twintigjarige voor het eerst in de Verenigde Staten was, duurde het ook even voor ik doorhad dat het helemaal niet de bedoeling was dat je daar een ander antwoord dan ‘fine, thank you’ op zou geven. Helemaal niks zeggen en gewoon breeduit glimlachen was ook voldoende. Als je de vraag vooral maar niet als zodanig opvatte en een update van je gemoedstoestand ging opsommen. ‘How are you today’ is een code-zinnetje, om vriendelijk en op een bepaalde manier hoffelijk het contact te openen, ook in de dienstverlenende sector.
Zo is het met die koffie ook, maar dan als afsluiter. Het is een aardige manier om een kort gesprek af te ronden, meestal met iemand die je een hele poos niet hebt gezien of gesproken. Je hebt via een persoonlijke reactie op een bericht op sociale media even een leuk over-en-weer kletspraatje. Je wisselt misschien nog uit waar je mee bezig bent, hoe het gaat met de kinderen, die nieuwe baan of de moeder die vorig jaar weduwe werd, en besluit ongetwijfeld met een ‘druk druk druk, maar laten we binnenkort even bijkletsen!’
Bijkletsen met die figuurlijke kop koffie dus. In de meeste gevallen is het niet de bedoeling om tot een echte ontmoeting te komen, want druk, druk en nog eens druk. Maar je wil aardig zijn, wellicht ook het signaal geven dat je de ander een warm hart toedraagt, fijne herinneringen hebt aan de tijd dat je elkaar vaker zag en sprak. In de volle agenda’s is er echter voor een daadwerkelijke hernieuwing van dat contact simpelweg geen ruimte.
Het duurde even voor ik het doorhad en daarna duurde het even voor ik me niet meer een enorm sneue sukkel voelde. Een halve autist die de sociale codes niet begrijpt en alles te letterlijk neemt. Die onbedoeld beslag legt op de tijd van een ander, als een kwispelend hondje achter iemand aanrent. Ik vind het nog steeds zoeken, want met sommige mensen wil ik echt koffie, of liever nog een borrel drinken, ook als ik ze lang niet heb gezien.
Godzijdank worden mijn initiatieven om bij te kletsen bij oude bekenden ook nog regelmatig met enthousiasme onthaald.
‘Ik ben zo bij dat jij iemand bent die altijd het initiatief neemt’, zei een dierbare vriendin van vroeger laatst. Iemand die altijd ja zegt, maar die nooit zelf het eerste contact zal leggen. Ik zou haar compliment als dubieus kunnen beschouwen, maar dat doe ik toch maar niet.
Zoals je gevers en nemers hebt, leiders en volgers, heb je mensen die vragen en mensen die gevraagd worden. Je zit in de eerste of de tweede categorie, dat heeft in beide gevallen voor- en nadelen, maar boven alles moet je er niet te veel betekenis aan hangen, probeer ik mijn kinderen altijd mee te geven.
Om in een bericht te kunnen lezen of iets als een symbolisch of een écht kopje koffie bedoeld is, dat blijft een beetje koorddansen. Maar als bijna 53-jarige weet ik inmiddels dat het gezonder is voor je mentale welzijn om je niet afgewezen te voelen door die koffietjes die nooit geconsumeerd zullen worden.
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
