Natuurlijk zijn er opa’s en oma’s die het écht leuk vinden, zo’n vaste oppasdag. Zo zien ze hun kleinkinderen tenminste opgroeien en kweken ze een band voor het leven. Ze doen het graag. Maar net werd bekend dat 1 op de 9 grootouders best wil stoppen met het vaste oppaswerk. En het schokkende is: sommige grootouders durven het niet te zeggen. Ze zijn bang dat hun kinderen boos worden (want waarom wel oppassen bij je oudste dochter en niet meer bij je jongste zoon?), of dat ze hun kinderen teleurstellen. Of in de problemen brengen. Of … ze willen geen ruzie.
En dat is precies waar het ‘m in zit. Dat hun kinderen denken recht te hebben op zo’n handige, lieve, en – vlak dat niet uit – goedkope oppas. Terwijl ik toch echt denk dat het een gunst moet zijn. Ik bedoel: als je zo groot bent om zelf kinderen te krijgen, zou je toch ook groot genoeg moeten zijn om zelf de zorg voor je schatjes te regelen?
Tuurlijk, als je als ouder en kind samen besluit dat een vaste oma-oppasdag de mooiste oplossing is: lekker doen. En ook snap ik dat je als opa of oma graag de benen uit je lijf loopt voor je dochter in scheiding of je zoon die ziek is. Maar echt, de verwachting dat je ouders (opa en oma dus) jouw basis-opvangproblemen opknappen, vind ik soms wel heel makkelijk. En daarnaast: als oma acht jaar geleden eens ja zei, hoeft dat toch niet meer te betekenen dat ze NU nog wil. Toch?
Weet je hoe het eigenlijk beter zou moeten? Dat je elk jaar een soort functioneringsgesprek houdt. Waarin je samen peilt of deze oppasvorm nog de beste oplossing voor iederéén is. Kan oma meteen ook om betere arbeidsomstandigheden vragen. Ik bedoel: dat geluid van elektrisch speelgoed, daar word je toch hoorndol van?
