Franska.nl

Een paar dagen geleden keek ik een documentaire over minimalisme. Een kleine beschrijving van de film: twee Amerikaanse carrièrejagers kregen duizenden dollars per maand betaald, maar gaven meer uit dan ze verdienden. Leefden van loonstrook naar loonstrook en werden hier niet gelukkig van. Hoe meer ze verdienden, hoe ongelukkiger ze werden. Tot eentje besloot het roer om te gooien en als minimalist te gaan leven. Alles op te ruimen en alleen alles wat écht waarde toevoegde aan zijn leven te behouden.

Geen volle kast met kleren, nee, alleen die dingen die hij echt ging dragen. Dus misschien zes shirts hier, en drie broeken daar, wat sokken, ondergoed, een trui, pyjama, en that’s it. Oh ja, en een jas. Daarnaast had ie in de keuken een lichtgroen tafeltje met vier in dezelfde kleur geverfde stoelen eromheen. Een bank. Geen televisie. Voor de rest niks. Vrij leeg. Het zag er nou niet heel gezellig uit. Heel anders dan mijn appartement, vol met planten, tapijten, schilderijen, posters, kaartjes, kaarsjes, en bijzettafeltjes. Maar word ik daar gelukkiger van of juist onrustig?

Ik heb wel begrip voor dat minimalisme. Als ik terugkijk naar begin juni toen ik moest verhuizen, toen was ik alle woonwinkels aan het afzoeken. Want ik moest pannen, potten, messen, vorken, borden, lampen… En die laatste niet alleen aan het plafond, nee, ook een in de hoek van de woonkamer naast de bank, voor de sfeer. En twee aan mijn bed, want: boeken lezen in bed. En een mooie voor boven de keukentafel. En toen moest ik ook nog een bijzettafel voor naast de bank. En eentje vóór de bank. En een tafel in de eetkamer. En een plankje boven mijn bed zodat ik daar weer plantjes op kon zetten. En een tapijt want dat oogt zo gezellig. En, ach gossie, die theeset is wel heel leuk. Die zou perfect staan in de keuken naast de kruidenpotjes. En die fotolijstjes die eigenlijk veel te duur zijn voor wat ze zijn, maar wel precies de goede kleur hebben voor dát hoekje van de kamer, die wil ik ook wel. En dan niet één, maar vier. Want foto’s heb ik genoeg. En oh, ik moet nog een boekenkast, want vriendjelief leest zoveel. En waar moet ik anders de boeken laten? Pfffffffffff. Ik word er moe van als ik er weer aan denk.

Na het kijken van de documentaire schaam ik me een beetje. Ik schaam me voor hoeveel ik wel niet heb uitgegeven voor mijn appartement. En hoeveel spullen ik überhaupt wel niet heb verzameld de afgelopen jaren. Want ik ben ook wel een beetje een neurotische verzamelaar. Zo heb ik nog een kaartje voor de paardenshow in Hong Kong uit 2016. En de menukaart van toen ik uit eten was met mijn vriend voor onze tweejarige anniversary. En briefjes die vriendinnen voor me geschreven hebben in de derde klas…

Hoe zou het voelen om dat allemaal weg te doen en mijn leven ‘op te ruimen’? Ik denk dat het weggooien van bepaalde dingen wel invloed zou hebben op mijn humeur en stressniveau. Hoe minder je hebt, hoe makkelijker het is om schoon te maken bijvoorbeeld. 

Maar bij andere dingen, zoals die kaartjes, menukaart en briefjes, daar zou ik niet gelukkiger van worden als ik die weg zou doen. Dus hoe kan je je leven opruimen zonder spijt te krijgen van de beslissingen die je op dat moment maakt? Is dat wel mogelijk?

Ik heb mezelf voorgenomen dat ik het stap voor stap ga proberen. En ik ben begonnen met het opruimen van mijn Instagram. Mensen die niks doen voor mijn zelfvertrouwen (alle Victoria’s Secret Angels bijvoorbeeld) heb ik er maar alvast afgegooid. En ook al die ‘influencers’ die doen alsof het leven altijd maar een feestje is. De enigen die zijn overgebleven zijn goede vrienden en vriendinnen, en mensen die me inspireren door fotografie of styling of illustraties. Dat zorgt ervoor dat alles wat ik zie iets toevoegt aan mijn leven, en me niet meer onzeker maakt.

De volgende keer wordt mijn Facebook doorgespit. En zo zal ik elke week iets kleins veranderen om zo een meer georganiseerd en opgeruimd leven te leiden met alleen de dingen die ik erin wil hebben. Is dat ook een soort van minimalisme?