Franska.nl

Gelukkig ben ik eindelijk van die stomme muntjes af

‘Een beetje te vroeg maar daarom niet minder perfect.’

 

‘Tien vingertjes, lang en slank. Tien teentjes, met nageltjes zo perfect dat het bijna niet echt lijkt. Een schedel, volmaakt rond en bedekt met een fijn laagje zwarte dons. Een neusje, poppedopperig klein en o zo fijn. Een huid zo gaaf dat ik er telkens even met mijn vinger overheen moet strijken om me ervan te vergewissen dat ze echt is, dit kleine mensje. Ik kan niet stoppen met kijken. Mijn ogen zijn onverzadigbaar, mijn hart loopt over.

 

Opeens was ze daar. Een beetje te vroeg maar daarom niet minder af. Ze had er zin in blijkbaar, lang genoeg gewacht daarbinnen. Lang genoeg geluisterd naar al die stemmen die weliswaar bekend maar ook gedempt klonken. Wie hoorden er nou eigenlijk bij die stemmen, dat is wat haar bezig had gehouden en wat ze nu ging ondervinden. Alleen dat licht. Daar had ze even niet mee gerekend. Dat het licht te schel was voor haar oogjes die tot nu toe alleen nog maar in het donker hadden verkend. Voordat ze misschien wel moet huilen van de schrik is daar de stem van haar moeder, geruststellend en zacht als altijd. En de stem van haar vader, minder diep dan in haar herinnering maar nog steeds onmiskenbaar.

 

Natuurlijk moet ik huilen als ik kennis met haar maak – waarbij ik zeker denk te zien dat ze haar oogleden eventjes optilt bij wijze van begroeting. Natuurlijk ben ik stantepede tot over mijn oren. En net zo uitgelaten als overbezorgd. Zo klein en zo perfect en zo pril en kwetsbaar als alleen een pasgeboren baby kan zijn. En dan te bedenken dat deze baby mijn kleindochterbaby is. Met tien vingertjes, lang en slank, die instinctief en reflexief om mijn wijsvinger grijpen. Ze houdt me vast. Of is het andersom en houd ik haar vast om nooit meer los te laten? Om voor de rest van mijn leven te koesteren als een kleinood van onschatbare en niet te peilen waarde?

 

Ze is geboren, mijn kleindochter! Mijn dochter werd moeder en maakte de cirkel weer een stukje ronder en een stukje meer passend. Omdat het leven altijd door moet gaan, de wereld nooit mag stoppen met draaien en de evolutie nooit mag nalaten. In deze levensfase is dit het meest volmaakte geluk dat er op mijn pad mocht komen. En ik lach, nog harder en nog oprechter dan eerst om iedereen die zegt er nog niet aan te moeten denken om omi te worden. Want voor een wereldwonder is het nooit te vroeg!’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.