Op z’n kop
Op mijn 2e verjaardag liep ik nog steeds niet zelfstandig en liet afgezien van ‘papa’ en ‘mama’ geen verstaanbare klanken horen.
Tijd om naar de kinderarts te gaan vonden mijn ouders. Die onderzocht mij uitgebreid, maar kon niets vinden dat erop kon duiden dat er iets mis was.
– ‘Is hij uw eerste?’
Nee, ik had en heb een anderhalf jaar oudere zus.
– ‘En die was wel op tijd met praten en lopen?’
– ‘Jazeker.’
– ‘En verder is alles met haar in orde?’
Zeker, er was niets bijzonders met mijn zusje, vertelden mijn ouders, zij kon zelfs al een beetje lezen. Maar dat deed zij wel op zijn kop. Als mijn zus een boek opendeed, draaide zij het ogenblikkelijk om en bekeek de plaatjes op zijn kop en las dus al woordjes, maar ook alleen op zijn kop. Ondanks ruim 10 jaar studie kon de kinderarts daar geen zinnige conclusie aan verbinden. Mijn ouders dropen dus teleurgesteld af met een dochter die verkeerdom las en een zoon die weigerde te praten en te lopen, hoewel hij niets mankeerde.
Mijn vader heeft de oorsprong van deze problemen uiteindelijk ontdekt. Mijn oudere zus was ‘de schuld’ van al deze problemen. Voor ons, de kinderen, was er een klein tafeltje in de kamer met aan beide kanten een stoel. Mijn zus zette mij vaak op de ene stoel en ging zelf met een boekje aan de andere kant zitten. Zo las zij mij dan voor. En dus draaide zij elk boek om, zodat ik de plaatjes kon bewonderen, terwijl zij er wat bij vertelde. Zij dacht dat lezen zo hoorde.
Overdag zat of lag ik in zo’n ouderwetse houten box. Wilde ik daaruit, dan slaakte ik wat kreten die alleen door mijn zus werden begrepen. Die tilde de onderkant van de box dan een klein beetje omhoog, zodat ik eronderdoor kon kruipen. Op naar mijn stoeltje waar mijn zus verder voor beginnend onderwijs zorgde.
Kortom, er was geen enkele reden voor mij om te gaan lopen, ik had een grote zus die mij door de hele kamer droeg of liet kruipen. En praten? Hoezo? Er was toch iemand die al mijn onbeholpen kreten prima op waarde wist te schatten!
Maak je geen zorgen, voor ik naar de kleuterschool ging, had ik allang bedacht dat er uiteindelijk een leven zou komen zonder de hulp van een oudere zus, dus liep ik vlak na mijn 4e verjaardag geheel zelfstandig (aan de hand van mijn zus) naar school en kon geheel foutloos: “Dag juf.” zeggen.
Door: Rob Versteeg
