Op Twitter en Facebook zijn er geen grenzen voor het onbetamelijke
In die rij bij de visboer ging het er daarentegen heel beschaafd aan toe.
De rij voor de visboer is ellenlang. Terwijl ik tergend langzaam opschuif van de ene naar de andere anderhalve-meter-sticker valt het me op dat er een paar keer niet al te vriendelijk naar me wordt gekeken. Ik gok dat het mijn hondje is dat het nog niet zo gewend is om geduld te betrachten en al haar best doet om zoveel mogelijk vreemde benen en schoenen te kunnen besnuffelen. Na de visboer zet ik koers naar de schoenmaker die een paar nieuwe zolen onder mijn hondenwandelschoenen heeft gezet die volgens hem zo sterk zijn dat ik nog moet vrezen dat die zolen mij gaan overleven. Als ik me lachend omdraai krijg ik weer een blik. Van een oudere man dit keer die kijkt alsof hij elk moment wat gaat zeggen maar het uiteindelijk niet doet. Het laatste boodschapje doen we bij de groenteboer en daarna kunnen we richting de draaideuren die ons buiten de grenzen van het winkelcentrum brengen.
In een automatisme gaat mijn hand naar mijn ene oor waar ik het touwtje van het mondkapje verwacht. Alleen is er geen touwtje en ook geen mondkapje. Vergeten. Eerlijk waar vergeten omdat ik meestal vanaf de parkeergarage binnenkom en er een hartstikke ingesleten gewoonte van heb gemaakt om het mondkapje onder mijn bril te frummelen voordat ik bij die draaideuren ben. De mens is een gewoontedier en ik ben blijkbaar maar al te menselijk.
Ik buig me om de hond te aaien. Het lag niet aan haar dus, die blikken. Die waren er om mij mijn gebrek aan mondkapje in te wrijven. Wel die blik maar geen nadere uitleg dus. Terwijl de rapen gaar geweest zouden zijn – en ik al uitgebreid uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is – als dit op sociale media gespeeld zou hebben. Wat maakt dat het zoveel moeilijker is om de persoonlijke confrontatie aan te gaan terwijl het in de anonimiteit van Twitter of Facebook zo makkelijk is om los te gaan? Is het de angst voor een reactie? Het niet kunnen inschatten of ik stennis ga schoppen, het op een schelden zet of erger? Of was het toch de angst dat mijn hondje niet alleen een broekspijp zou besnuffelen maar er ook haar tanden in zou zetten?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
