Franska.nl

Op alles wat we samen hebben

Ik stop er ook maar mee, heb ik besloten.

 

 

Want daar zat ze dan, mijn vriendin die altijd alles van tevoren plant. Ze had een reis naar Amerika geboekt waar ze met haar hele gezin naartoe zou gaan om het zoveel-jarige huwelijk van haar en haar man te vieren. Maar helaas… De grenzen gingen op slot en de vliegtuigen bleven aan de grond. Het huis aan het strand werd dus een tentje op de Veluwe. En waar heel Nederland zich al heel lang zorgen maakte over de droogte, kwam het nu ineens met bakken uit de lucht. Balen!

 

En ze had nog gekeken hoor! Haar weer-app had echt gezegd dat het mooi weer zou worden. Ja, die van haar man zei inderdaad iets anders, maar toch… ze gingen er blind van uit dat ze best in een tentje konden kruipen.

 

‘Nou mooi niet dus’, mopperde ze toen ze me belde. Ze zat, met haar natte haar tegen haar voorhoofd geplakt, te wachten tot de extra gegraven geulen weer zouden gaan overlopen en het water weer haar tent zou binnengutsen.

 

O, en ze had nog meer nieuws! Het grote feest dat gepland stond voor augustus – en waarover ze me in februari al een berichtje had gestuurd met ‘save the date!’ – ging ook niet door. En toen kreeg ik toch wel een beetje medelijden met haar. Het was gewoon niet te doen, vertelde ze. Met nog maar de helft van alle genodigden, en dan ook nog op anderhalve meter… dus dat was ook maar geschrapt.

 

‘Heb je wijn bij je?’ vroeg ik toen. Want nu werd het wel een beetje zielig.

 

‘Nee, want dat mag ook al niet meer, hè!’ huilde ze bijna. ‘Is slecht voor je gezondheid!’

 

‘Ach, meid, één glaasje (of flesje) mag best hoor.’ Ik probeerde haar maar een beetje gerust te stellen, want ja… je gezondheid plannen is helemáál lastig. Zelfs je pensioen plannen blijkt achteraf al onzin. De ingangsdatum wordt steeds opgeschoven, en het te genieten bedrag wordt lager en lager.

 

Wat een flauwekul eigenlijk, al dat plannen, besloten we samen aan de telefoon. Je kunt het leven helemaal niet van tevoren al bedenken. Je kunt eigenlijk níets van tevoren al bedenken!

 

Als ik alleen al zie hoe dat met mijn werk gaat, tegenwoordig. Een redactie plant een artikel, column, opiniestuk, of wat dan ook. Ik word geacht dat te schrijven voor een bepaalde datum, want snel daarna is het onderwerp alweer achterhaald. Ik schrijf, ik schrap, ik herschrijf, en ik probeer krampachtig rekening te houden met elke lezer die eventueel iets kan gaan vinden van elke letter, punt en komma. En dat beïnvloedt mijn werk enorm.

 

Maar het heeft evengoed geen zin! Sommigen lezen je werk niet eens, maar reageren alleen maar op de kop. En die verzin je als schrijver niet eens. En anderen reageren weer omdat ze het gewoon leuk vinden om iemand te beledigen. Meer is het dan niet! Het gaat dan helemaal niet om je werk, maar om… Ja, waar gaat het eigenlijk om?

 

Dus hoezo probeer ik dan rekening te houden met van alles, terwijl ik de meeste dingen helemaal niet kán beïnvloeden, bedenk ik ineens. En vanaf dat moment was ik er klaar mee.

 

We hebben namelijk nog een andere vriendin ook, en die werd ziek. En ook die plande daarna álles naar het moment dat dit allemaal voorbij zou zijn. Eerst was het: als ik straks geopereerd ben. Toen werd het: als ik straks klaar ben met de chemo’s. Vervolgens wilde ze wachten tot ze weer haar had, tot ze minder moe was, tot ze alles psychisch had verwerkt, van de pijnen af zou zijn en…

 

En nu heeft ze wéér kanker!

 

Plannen?… Nodeloos!

 

Rekening houden met alles en iedereen?… Onzin!

 

Je moet het leven maar nemen zoals het komt, en ondertussen nooit iemand willen bezeren.

 

Dus proost, lieve vriendinnen! Op alles wat wij samen hebben. En “f…” al het andere dat dit steeds probeert te ondermijnen!