Online bitterballen
Tegenwoordig gebeurt alles online. Kopen, daten, vergaderen, consulten: alles kan via een beeldscherm.
En is dat prettig? Nou, daar ben ik nog niet helemaal uit.
Op zich heb ik met online kopen niet zo’n probleem. En daten daar doe ik niet meer aan, dus online daten is bij mij dan ook niet nodig.
Maar bij online vergaderen vind ik het al lastig worden.
Ik vind het prettig om de reactie van mensen op bepaalde agendapunten te kunnen bekijken en te voelen. Zeker als ik een punt zelf inbreng. Om te zien of ze schrikken, lachen, knikken, boos worden, schudden, zweten, huilen of de slappe lach krijgen. Dat is belangrijk voor het “aanvliegen” van de rest van het probleem, om maar bij onbenullige vergadertermen te blijven.
Vooral bij boodschappen die niet onmiddellijk gejuich oproepen, is het reuze handig om de landing van de woorden te kunnen begeleiden. En soms heb je nou eenmaal mededelingen die niet fijn zijn. Daarvoor moet je dan bij elkaar komen om er een oplossing voor te bedenken, of om het proces van verandering zo dragelijk mogelijk te laten inweken, extra leed uit te sluiten of ongemak te voorkomen.
En soms valt iets ook wel mee, als je maar begrijpt waaróm het moet gebeuren. Zeker als je dan ook nog mag meedenken over de route waarmee het “probleem” het bedrijf door-, binnen- of uitgeloodst wordt.
En dat begeleiden gaat via een scherm toch minder handig. Je weet niet wat er bij anderen op de achtergrond speelt. Wat er op de “werkvloer” gebeurt, weten we eigenlijk sowieso niet meer zo goed sinds mensen thuis werken. Ik heb namelijk geen idee hoe de vloer bij mijn collega’s eruitziet, en kan daar dus niet op inspelen als dat nodig zou zijn voor mijn werk (of de collega).
En dan nog de online doktersconsulten! Ik denk dat zoiets bij niet al te ingewikkelde kwaaltjes best kan, maar bij sommige zaken lijkt me dat nog best onhandig. De grap over de aambeien zal ik hier dus maar achterwege laten, maar ik kan me ook voorstellen dat iemand die met (bijvoorbeeld) gevolgen van mishandeling kampt niet gezellig voor zijn (of haar) schermpje gaat zitten terwijl de dader op de achtergrond kan meeluisteren. Dat lijkt me echt niet altijd fijn of geschikt.
En ik ben al blij dat ik de huisarts zelf wél kan bekijken wanneer hij mij niet aankijkt, omdat hij alles wat besproken wordt meteen moet vastleggen met zijn toetsenbord. Maar dan weet ik wél zeker dat hij met mij bezig is. En dat lijkt me via een beeldschermpje een stuk lastiger. Misschien bestelt hij intussen online even een pizzaatje? Kan toch?
En dan hebben we het nog niet gehad over online-borrels. Partytime op schermniveau. Ik heb het geprobeerd tijdens die ellendige coronatoestand, maar ik vond het maar niks. Ik kwam niet aan de beurt om mijn verhaal te vertellen, kon niet verstaan wat degene die ik graag wilde spreken zei (omdat haar microfoon niet aanstond, bleek achteraf), gooide zelf mijn wijn over mijn toetsenbord, terwijl de batterij van een andere vriendin leeg bleek te zijn. En de nootjes die ik voor de gezelligheid had meegenomen, had de kat al op voordat wij allemaal hadden ingelogd op het juiste tijdstip. En omdat we allemaal een karafje water bij de wijn hadden geplaatst, moesten er ook nog om de haverklap steeds drie tegelijk naar de wc. Weg sfeer!
Nee, ik vind het dus niks, al dat online gedoe.
Op één ding na: online bitterballen!
Ik ben dol op bitterballen, maar heb mijn frituurpan weggemieterd, om zo wat extra vet te vermijden.
In plaats daarvan heb ik nu een screensaver met bitterballen op mijn computer, dus het enige moment waarop ik nog bitterballen zie, is als ik aan het werk ga.
En verdomd! Van online bitterballen kom je geen gram aan!
Toch nog iets gevonden wat online beter gaat.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
