Franska.nl

Online begeleiding

Dochter van vriendin komt langs.

 

‘Wil jij met mam praten?’ vraagt ze. ‘Mam doet raar. Ze gedraagt zich steeds vreemder en wordt steeds onbeschofter. En dan vooral online.’

 

O jee, denk ik, dat was mij ook al opgevallen. Ik heb zelfs een beetje afstand van haar genomen door wat ze nu allemaal beweert op internet. Ze post de hele dag door berichten waaraan je aan de kop al kunt zien dat het om onzinberichten gaat. Nepnieuws, en in elkaar geknutselde feitenrelaasjes. En ik heb me daar eerst aan geërgerd, en er toen af en toe op gereageerd met wat tegen- of troostberichten, maar daaraan ergerde zíj zich dan weer. Ze vond me maar naïef. En toen ben ik er maar mee gestopt. Ik moet me neerleggen bij het feit dat zij een andere kant op groeit dan ik.

 

Ze gaat ook steeds ongenuanceerder tekeer, en ik zit me dan als vriendin al plaatsvervangend te schamen. Maar als het je moeder is, moet dat nóg vervelender zijn.

 

‘Ze veroordeelt mensen die ze niet eens kent, en gaat die dan online uitschelden’, zucht de dochter.

 

‘Ik weet het,’ antwoord ik, ‘ik had haar daarom ook al “uitgezet”. Ik had er een dagtaak aan om alles waarop zij in het openbaar reageerde te bekijken en was steeds vaker in shock door wat ik dan las.’

 

‘Maar zo gaan steeds meer mensen afstand van haar nemen,’ huilt de dochter bijna, ‘en dat wil ik niet! Kun jij niet een poging doen om haar te bereiken? Want naar mij luistert ze niet meer. Ze wordt boos en heeft me zelfs de deur gewezen. Maar ik wil niet dat ze eenzaam wordt.’

 

‘Ze voelt zich nu niet eenzaam, denk ik,’ leg ik de bezorgde dochter uit, ‘ik denk dat ze zich nu verbonden voelt met de mensen die hetzelfde doen als zij, en dat ze zich daarvóór juist eenzaam voelde.’

 

‘Hoe kun je je nou verbonden voelen met mensen die je niet kent?’ vraagt de dochter zich af. ‘En waarom accepteer je dat je dierbaren zich daardoor van je afkeren?’

 

‘Omdat ze iets zoekt wat wij haar blijkbaar niet hebben gegeven. Ze voelt zich nu gehoord en gezien, denk ik. Iets wat ze bij ons minder ervaarde. En dat hebben wij ons niet gerealiseerd.’

 

‘Maar ze scheldt mensen uit op social media! Mensen die ze niet kent beledigt ze op een manier waar de honden geen brood van lusten. Ik schaam me kapot.’

 

‘Dat herken ik wel,’ moet ik helaas antwoorden, ‘maar dat is wat mensen tegenwoordig doen. Ik had eens een stuk geschreven waarin ik wat pubergedragingen opsomde, en mijn eigen kinderen zijn natuurlijk allang de dertig gepasseerd, maar ik putte uit mijn pot met jarenlange moederervaring en dat was voor velen grappig en herkenbaar. En toch denken sommigen dan dat al die zaken allemaal in de afgelopen week voorkwamen, en gaan dan zeggen dat ik niet kan opvoeden. Tsja.

 

Of ze schrijven dat ze niet meer snappen waarom ze überhaupt mijn “onzinstukken” nog lezen. Hahaha. En waarom ze dat doen? Ik weet het niet, maar ik lach er maar om. Niet iedereen heeft (hetzelfde) gevoel voor humor, en sommigen hebben vaak niet eens het stuk gelezen. Die reageren alleen maar op de koppen, die ik niet eens zelf maak.

 

Maar niemand is verplicht om mijn stukken te lezen, en ik voel me niet meer geroepen om dat steeds weer uit te leggen. Ik ken die mensen niet eens! Dus waarom zou ik ze hierin dan (online) moeten begeleiden?’

 

‘Nee, dat hadden hun ouders moeten doen,’ zucht de bezorgde dochter dan weer. ‘Lijkt me trouwens heel naar als je via internet moet ontdekken dat je vader of moeder geen gevoel voor humor heeft. Hahaha.’

 

En dan besluiten we om haar moeder toch maar met rust te laten. Om haar te respecteren zoals ze (op dit moment) is. Zelfs als ze dan heel onbeschoft doet.

 

Want dat is háár keuze, en wij zijn natuurlijk niet verantwoordelijk voor haar.

 

Maar we vinden het wel jammer.